Beniamin Ashwood

Opinie o tej książce będą się zapewne kształtowały odmiennie w zależności od tego jakie ktoś ma doświadczenie czytelnicze z cyklami fantasy. Nie wątpię, że wiele czytelniczek/wielu czytelników polubi sympatycznie dupowatego i z natury niezdolnego do zła głównego bohatera, którego niechybnym przeznaczeniem jest (obok piwowarstwa) ratowanie nadobnych księżniczek i cyklicznie popełnianie szlachetnych czynów. Niestety sam nie potrafię tej sympatii w sobie wzbudzić, gdyż Beniamin Ashwood jest wyłącznie nieoryginalną i sztampową kalką z dziesiątek wcześniej opisanych bohaterów, którzy obok dzielnego centralnego narządu układu krwionośnego niewiele mają, ale rekompensują to zdolnością błyskawicznej nauki czego tylko się da (tu akurat walki na miecze) od tłumów kłębiących się wokół nich płytko zarysowanych postaci drugoplanowych (mistrzowie miecza, mili zbójcy na zlecenie, wyniosłe czarodziejki, spolegliwi karczmarze-weterani i równie uczynni lordowie-biznesmeni). O niczym oni bardziej nie marzą jak o tym, by podzielić się z Benem swoim dorobkiem i doświadczeniem całego życia. Drugą kategorię postaci drugoplanowych stanowią oczywiście okoliczne dziewice w niebezpieczeństwie, które Ben bezkompromisowo ratuje przed czym się da (oprócz dziewictwa naturalnie). Niestety autor książki nie jest równie bezkompromisowy i nawet nie próbuje ratować czytelników przed śmiertelną nudą wędrówki przez całą mapę urozmaiconą aż do bólu w jelitach kilkustronicowymi opisami kolejnych miast i posiadłości...