Opinia na temat książki Bogowie muszą być szaleni

Mija kilka miesięcy od wydarzeń ze „Złodzieja dusz”. Dora wraz z aniołem Joshuą oraz diabłem Mironem prowadzi prywatną agencję detektywistyczną, oraz żyją pod jednym dachem. Jednak życie bohaterki nie może być spokojne. W snach zaczyna nawiedzać ją tajemnicza bogini, która ukazuje jej efekt nieodbytej jeszcze wojny. Dora aby zapobiec temu musi pogodzić skłócone magiczne nacje. Dla niej samej okazuje się to czas odkrywania własnych korzeni.

Kolejna część o Dorze Wilk już za mną. I po „Złodzieju dusz” oczekiwałam raczej zabawnej i lekkiej przygodówki pełnej zwrotów akcji i ciągłych działań. W pewnym sensie to dostałam, bo całość dosyć szybko mi zleciała. Sama akcja też się znalazła. Problem jednak w tym, że dla mnie wszystkie wydarzenia były na tzw. jedno kopyto. Dora nie musiała się zbytnio wysilać tylko pogadać z przywódcami, a oni udobruchani dali jej wszystko, co chciała. Największa walka pojawiła się tak naprawdę na sam koniec książki i to też przy problemie, który przez większość tej opowieści był traktowany po macoszemu. Chyba po tak wojowniczej i niezwyciężonej bohaterce oczekiwałam większej różnorodności przygód. Pojawia się tutaj również dużo wątków obyczajowych związanych z relacją Dory, Mirona i Joshuy. Niestety jest on strasznie przesłodzony i mimo wynikającego problemu, bohaterowie nawet się nie sprzeczają. Brakowało mi również zgrzytów, jakie mogły wyniknąć z dzielenia mieszkania. Całość wyszła za perfekcyjnie, przez co dla mnie sztucznie.

Po przeczytaniu pierwszej części z tej serii bardzo spodobała mi się postać Dory. Była twardą babką, która miała wielu wrogów, ale się tym specjalnie nie przejmowała. Jednak w tej części na każdym kroku podkreślano, jaka jest niezwykła i jak każda nacja ją kocha. W pewnym momencie stała się ona dla mnie za mdła. Czekałam, aż w końcu podwinie się jej noga, lub bardziej się wysili do osiągnięcia celu i się niestety nie doczekałam. Jestem jednak mile zaskoczona postacią Joshuy. W poprzedniej części było go mało i ukazany został raczej jako gbura i przydupasa Mirona. Tutaj jest go zdecydowanie więcej i okazało się, że jest rozmowny i zabawny!

„Bogowie muszą być szaleni” niestety, ale wyszło strasznie średnio. Wątki wyszły niejakie i podobne do siebie, a bohaterka przez swoją fajność i wyjątkowość strasznie mdło. W pewnym momencie miałam nawet ochotę zostawić ją w połowie czytania i skończyć, kiedy indziej, a takie coś zdarza mi się naprawdę rzadko. Mam jednak nadzieje, że w następnej części zadzieje się trochę więcej. Tom ten czeka już u mnie na półce, lecz nie jestem pewna czy szybko się za niego zabiorę. A tymczasem druga część dostaje ode mnie 5/10.