Cisza w mazurskim lesie

"Cisza w mazurskim lesie" to interesująca powieść o trudnych doświadczeniach życiowych , bohaterach pragnących zmienić swe życie i ciszy , która krzyczy.
Ogniwem fundamentalnym jest tu postać Erniego , tajemniczego mężczyzny mieszkającego w leśnym domku. Odizolowany i wykluczony przez miejscową społeczność mężczyzna , jest łatwym obiektem do manipulacji opinią i człowiekiem. Na jego drodze staje Laura , kobieta z przeszłością , która realizując swe zawodowe zamierzenia , być może zmieni los Erniego. Wszystko zdarzyć się może... Jak to w życiu.
Na podkreślenie zasługuje wątek ekologiczny - katastrofa , która wisi w powietrzu. Umiejętnie połączona z wątkiem kryminalnym doprowadzi do rozwiązania akcji. Zakończenie powieści zaskakuje Czytelnika , ale jednocześnie niesie spokój i nadzieję na to , że szczęśliwe zakończenia zdarzają się nie tylko w bajkach.
Warto sięgnąć po tę książkę , która zagłuszy ciszę mazurskiego lasu.

Moje pierwsze spotkanie z autorką wypadło dobrze, a nawet bardzo dobrze, bo szczerze - nie miałam dużych oczekiwań. Trochę spodziewałam się, że będzie to schematyczna powieść o szukaniu siebie,
ale autorka zaskoczyła ciekawymi wątkami.

Laura jest dziennikarką śledczą i właśnie wyrusza na Mazury, żeby rozwiązać kryminalną zagadkę z przeszłości. Trafia do hermetycznej miejscowości, gdzie musi wkupić się w łaski lokalnej społeczności, która nie za bardzo chce współpracować przy rozwiązaniu tej tajemnicy.
Od razu zaznaczę, to bardziej obyczajówka niż thriller, i raczej osoby lubiące się w tych drugich, mogą czuć niedosyt. Ale dla fanów obyczajówek, jest to dodatkowy "smaczek".
Nie jest to historia o miłości, a raczej o odpuszczaniu sobie. Cała powieść jest naszpikowana trudnymi tematami, od głownej bohaterki która walczy i próbuje zmienić swoje życie, aż po poboczne postacie, które też radzą sobie z codziennością na swój sposób. Klimat małej wioski, błyskawicznych przyjaźni, niespodziewanej miłości, jednak tutaj nie nie mdliło od słodyczy - to na plus.

Książka podobała mi się, jednak nie jest to historia buzująca dużymi emocjami. Nie było wzruszeń, ale całość prezentowała się bardzo dobrze.

Są książki, które po prostu się czyta… i są takie, które od pierwszych stron wciągają tak mocno, że świat dookoła przestaje istnieć. Ta była właśnie taka. Weszłam w nią bez oporu i przepadłam. Totalnie.
Niby spokojna mazurska wioska, cisza, lasy… a pod tą warstwą - mrok, sekrety i ludzie, którzy wiedzą więcej, niż mówią. Klimat tej historii wciąga niczym gęsta mgła. Coś czai się w tle, a napięcie tylko rośnie. I ta niepewność, genialnie budowana. Im dalej, tym trudniej było mi się oderwać.
Zagadka? Naprawdę trudna do rozgryzienia. Każda wskazówka prowadziła mnie w inną stronę, a kiedy wydawało mi się, że coś rozumiem, autorka wszystko wywracała do góry nogami. I to zakończenie… nie będę zdradzać, ale wbiło mnie w fotel. Serio, tego totalnie się nie spodziewałam.
Laura, główna bohaterka, to silna kobieta, która wie, czego chce- zawodowo zdeterminowana, ale prywatnie bardziej skomplikowana. Obserwowanie jej w tej nietypowej sytuacji, z dala od zgiełku, w miejscu, gdzie ludzie nie witają obcych z otwartymi ramionami, było naprawdę interesujące. I do tego Arek… niby irytujący, a jednak z czasem zyskuje. Ta relacja była świetnym uzupełnieniem, nie dominowała, ale dodawała smaku.
Ta książka to połączenie kryminału, tajemnicy i delikatnych emocji. Czytało się ją z ogromną lekkością, przez historię dosłownie się płynęło. I mimo że już skończyłam, to gdzieś we mnie wciąż pobrzmiewa ta mazurska cisza, niepokój i pytanie: co tak naprawdę wydarzyło się w tej wiosce?
...