W stronę mroku

Bohaterski porucznik Shelley i jego zrobotyzowane nogi wypełniają kolejną tajną misję, której zleceniodawca jest być może tajemnicza SI, ukrywająca się pod milutką ksywą Czerwień. Nie wiadomo co prawda czy Czerwień naprawdę istnieje, ale który główny bohater przejmowałby się takimi pierdołami mając okazję ocalić ludzkość przed złymi korponaukowcami, prowadzącymi niechybnie złowieszcze eksperymenty na platformie wiertniczej. Nikt nie wie jakie, ale bezwarunkowo trzeba tam popłynąć i ich załatwić, bo na pewno coś knują. Tak głupiego początku powieści nie spodziewałem się po autorce, która sama jest naukowcem. Misja przeradza się w międzynarodowy konflikt a bohaterowie przez chwilę zaczynają się zastanawiać czy aby na pewno dobrze zgadują czego naprawdę może chcieć ich wirtualna mentorka. I czy aby na pewno jest tylko jedna. I czy w ogóle istnieje? I czy ich działalność ma jakiś sens? Ta chwila słabości szybko im jednak przechodzi i byli żołnierze błyskawicznie powracają do kolejnych strzelanin, bo to przecież takie fajne. I chwalebne, bo na pewno ocalą ludzkość. Nie wiedza tylko dokładnie przed czym. Zmieniają pracodawców i zleceniodawców, są sterowani, ale zupełnie nie przeszkadza im wielokrotne zhakowanie ich mózgów, przejmowanie kontroli nad ich zachowaniami i zdalne włamania do układu nerwowego. Nic im nie przeszkadza, bo tak głębokie mają poczucie misji. Tyle że nie wiedza jakiej, bo ciągle wszyscy robią ich w balona. W skrócie: radosne przygody kretynów, którym ktoś zhako...