Do trzech razy śmierć

Często pojawiające się nazwisko autora skusiło mnie do sięgnięcia po jego książkę. I niestety się rozczarowałam. Autor pisze historię kryminalną z odrobiną ironii, ale te wypowiedzi w żartobliwym tonie jakoś do mnie nie trafiły. Opis światka pisarskiego może i trafiony, autor pewnie wie to lepiej, ale żeby wszystkie pisarki były żmijami to trudno wprost uwierzyć. Chociaż mówi się, że ile osób tyleż i charakterów. Pewnie przeczytam pozostałe części cyklu ale tylko dlatego, że je mam. To był mój pierwszy kontakt z autorem więc jest szansa, że jeszcze mnie czymś pozytywnym zaskoczy.

Krótko, trzy trupy, kilka niezłych ananasów, motyw mordowania podczas spotkania pisarek, pomocnicy policji, która odsunięta jest na bok, lekka pozycja dla odprężenia. Miałam wrażenie, że motywy coś nadwyrężone, przy poprzedniej wersji z inną pisarką w roli głównej. To chyba styl autora, zobaczymy co będzie dalej, jest to pierwsza cześć.

Książka dla idiotów.

"Pięć stron i zaczynasz się zastanawiać, czego lepiej poszukać. Żyletki, żeby się pociąć, czy sznura, żeby się powiesić..."


Żenujący,siermiężny humor jaki serwuje autor był przysłowiowym gwoździem do trumny. Jedyny pozytyw to taki,że będę omijać półkę w bibliotece,na której stoją pozostałe "dzieła" A.Rogozińskiego.

Bardzo dobra, lekka i przyjemna powiastka kryminalna, humorystyczna i karykaturalna (rewelacyjnie sparodiowane środowisko literatów - mały światek pełen animozji i wzajemnych podstępów).

Ratunku!! Ależ sinusoida w moich ostatnich lekturach, tym razem dół.
Co prawda, nie spodziewałam się fajerwerków, raczej byłam zdania, że mniej mnie rozczaruje niż pani Agnieszka Olejnik, bo wiem, czego się spodziewać, a w dodatku miałam pewne pozaliterackie powody, żeby to przeczytać, ale i tak czuję się osłabiona.
Bohaterka to jakiś straszny oszołom, kobieta młoda, ale z punktu widzenia autora chyba już przechodzona, co chwilę interesująca się jakimś nowym "ciachem".
Do tego, choć niby uznana autorka, czyli chyba w miarę otrzaskana z życiem - nie umiejąca w hotelu zamówić sobie obiadu, na jaki ma ochotę, tylko narzekająca na nowatorską kuchnię.
Fabuła nie trzyma się nie tylko kupy, ale niczego kompletnie, zbiór obrazków przedstawiających dogryzające sobie i obmawiające się pisarki - nudne. Dobrze, że na początku autor umieścił spis osób, inaczej pewnie bym się pogubiła, miały być niby zabawne i przerysowane, a miałam trudności, żeby je odróżnić.
Jedyny jaśniejszy punkt, to pojawienie się Betty i jej komisarza, których polubiłam w innych książkach autora, ale tu Betty zachowuje się jakby ją też oszołomiła atmosfera i zgłupiała od tego.
Główna bohaterka udająca się na tropienie tajemnic po ciemnych korytarzach w złotych szpilkach - chyba tylko po to, żeby nimi stukać i narażać się na kłopoty, a w dodatku nie móc szybko uciec - to ma być autorka kryminałów? Taka bezmyślna?
Zaskakująca informacja na zakończenie - o śmierci Joanny Szmidt, bohate...

Pewnie, że słyszałam o Rogozińskim, ale jako, że do polskich autorów podchodzę bardzo ostrożnie, to niby słyszałam, ale nigdy nie trafiałam bezpośrednio na tę półkę w bibliotece. Do momentu, kiedy nie przeczytałam jednej z książek, a w jej recenzjach ktoś odwołał się właśnie do Rogozińskiego jako lepszego, ciekawszego. A jak lepsze to czemu nie spróbować?
Przyznaję, że przyniosłam razem ze stertą innych książek z biblioteki, ale Do trzech razy śmierć wydawała mi się jakaś taka mała objętościowo, przejrzyste strony zachęcały do lektury więc zaczęłam od niej. I właściwie niedługo później skończyłam.
Było…
Zabawnie. Chyba tak bym to określiła. Zwykle obawiam się nadmiernej lekkości języka, przesady, przejaskrawienia, przeładowania, które sprawiają, że po lekturze wychodzę bardziej zmęczona niż przed. I o dziwo tutaj tak nie było. Znowu powiem, że było zabawnie. Może nie parskałam śmiechem co stronę, ale rzeczywiście lekkość stylu, odnośniki i cuda językowe jakie autorowi przychodziły do głowy, sprawiały, że uśmiechałam się przez większość lektury. Lektury bardzo krótkiej, bo i objętość niezbyt wielka, ale i akcja sprawia, że czytelnik robi to co w sumie jest jego zadaniem. Czyta. I Czyta.
Ciekawi bohaterowie sportretowani gównie dialogami. Główna bohaterka z jakże interesującym podejściem do życia, koleżanek po fachu, ale co ważne, o ile nie najważniejsze, do siebie. Jak zawsze mówię, nie sztuką oceniać wszystko wokół, sztuką oceniać również siebie okiem równie...

Wiem, że za wzorowanie na Chmielewskiej na ogół jeździłam po autorach jak po łysej kobyle. Przejechałam się po Szwai niegdyś dość mocno za kopiowanie wręcz całych zdań.
Rogoziński też rżnie z Joanny, ale nie bezczelnie tylko inteligentnie. I co już pisałam kiedyś - na szczęście przyznaje się do uwielbienia Autorki.
I jak jeszcze trochę się pouczy to ma szansę może nie, że dorównać, ale dojść do wprawy ;)

Zarzut mój do prozy Pana Aleksandra jest jeden. Nie obraża się osób żyjących w książkach. W poprzednich czytanych przeze mnie robił to wręcz z nazwiska, wyśmiewając przymioty. Tutaj posłużył się zmianą danych ale przy odrobinie znajomości rodzimego światka wydawniczego można rozszyfrować kogo autor ma na myśli.
Bardzo mi to nie pasuje i gdyby nie było takich nawiązań i aluzji oceniłabym książkę o wiele wyżej.
Tak jak oceniłabym wyżej gdyby nie pewna afera, podobno pokłosie pisania niniejszej książki...

Ale do brzegu, 'Do trzech razy śmierć' poza wymienionymi sprawami to naprawdę fajna, lekka i przyjemna historia. Znacznie lepiej stoi strona humorystyczna niż kryminalna, chociaż na osobę mordercy nie wpadłam, za co brawa.
Sama akcja i intryga może nie powalająco porywająca ale na tyle ciekawa, że szybko idzie się przez strony i nie wiadomo kiedy książka się kończy.
Humor sytuacyjny, humor w dialogach boski. Gdyby nie wystąpił kwiatek w postaci porównania, że kolejki do pani pisarki jak po masło w promocji w Biedronce byłoby już całki...

Ta historia była super, bardzo mi się podobała!