Dobry omen

Koniec świata!

No serio, to nie żarty, apokalipsa nadchodzi! A wraz z nią On – Antychryst, znaczy się Wielki Adwersarz, Pogromca Królów, Anioł Bezdennej Otchłani, Książę Ciemności, Ojciec Kłamstwa, Szatański Pomiot i Bestia zwana Smokiem. Właściwie to nadchodzi, albo i nie nadchodzi. Generalnie dość skomplikowana sprawa, zależy kto pyta. W realizacji planu nastąpiły drobne utrudnienia i konieczne były korekty. Piekielny agent Crowley, wraz ze swoim anielskim kolegą Azirafalem, będą mieli pełne ręce roboty, żeby ogarnąć ten apokaliptyczny koszmar!

Wieki już minęły, odkąd miałam w rękach jakąkolwiek książkę Pratchetta, ale nadal działa na mnie to poczucie humoru :) „Dobry omen” to była bardzo dobra rozrywka. Jestem bardzo ciekawa, jak wypadnie serial. Duet David Tennant i Michael Sheen zapowiada się fenomenalnie.

Książka przeleżała na mojej półce lata. Lata, gdy co krok ktoś próbował mi o niej przypomnieć, ale nawet serialowi nie udało się mojej lektury przyspieszyć. Wiedziałam, że i to, i to może mi się spodobać, ale wciąż w dłonie brałam inne tytuły, aż w końcu nadszedł dzień, gdy byłam wszystkim przytłoczona i potrzebowałam złapać oddech. „Dobry omen" był strzałem w dziesiątkę.

Fabuła kręci się wokół nadchodzącej apokalipsy, której obie strony (Niebo oraz Piekło), wypatrywały, ale gdy już na świecie pojawił się Antychryst... Cóż. Jak zrezygnować z Ziemi, gdzie są szybkie samochody, dobra muzyka i alkohol? W centrum wydarzeń jest Azirafal (anioł z słabością do starych ksiąg, szczególnie tych z proroctwami) i Crowley (Agent Piekła, który odegrał rolę TEGO Węża), czyli duet barwny i ujmujący. Wokół nich natomiast pełno jest innych równie ciekawych bohaterów, a sam Antychryst to jedenastoletni chłopiec, który ma na głowie ważniejsze sprawy niż koniec świata. Każdy ma swoje priorytety, ale jeden jest kluczowy — trzeba powstrzymać Czterech Motocyklistów Apokalipsy i dalej dobrze bawić się na Ziemi.

Mój humor, moi bohaterowie, mój poziom sarkazmu. Wszystko tutaj było tak bardzo MOJE, że choć na pewno w powieści były jakieś wady — ja ich nie dostrzegam. Mam za to ochotę na więcej tytułów Neila Gaimana czy Terry'ego Pratchetta, bo potrzebuję ich w moim życiu. Najlepiej w nadmiarze.


przekł. Juliusz Garztecki, Jacek Gałązka


Psst, ta kiczowata...

No tak. Apokalipsa. Wszyscy się do niej przygotowywali przez tysiąclecia, wszystkie drobne zwycięstwa prowadziły właśnie do tej chwili, do chwili w której... pewien diabeł nie dopilnował, a pewna satanistyczna zakonnica... spartoliła w zasadzie całe przedsięwzięcie.

Oj posypią się pióra, powypadają rogi. Męki piekielne czekają.

Jestem fanką dobrego kina grozy, a Omen to jeden z moich ulubionych filmów. Postać Damiena to już postać kultowa. Ale w tej książce zasady nieba i piekła stają na głowie, Antychryst ma na imię Adam (choć niewiele brakowałoby a byłby Asmodeuszem bądź Kainem) i jest dzieckiem nad wyraz kochającym swoje miasteczko, a niejaka Agnes Nutter, czarownica, przepowiedziała wszystko już dawno temu.

A wszystko wiążę się - w ostateczności - z dwoma osobnikami. Azirafal jest aniołem bibliofilem o dość niskiej hierarchii, Crowley to wąż - dosłownie - który, jest odpowiedzialny za całe zamieszanie. Tylko grając zespołowo mogą nie dopuścić Apokalipsy do głosu. Bo Crowley i Azirafal lubią dwudziesty wiek, a przynajmniej tę jego część, która odpowiada za książki i silnik z napędem na cztery koła.

"Dobry Omen" to przezabawna, przesiąknięta pierwszorzędnym humorem, błyskotliwa satyra na Apokalipsę Świętego Jana. Gaiman i Pratchett stworzyli duet, który sprawił, że odpowiedzialne za humor trybiki w mojej głowie, kręciły się i kręciły, do upadłego. Jest to jednak humor specyficzny, trochę chaotyczny, pełno w nim nawiązań do brytyjskie...

Najpierw obejrzałam serial, potem przesłuchałam książkę i prawdopodobnie to był mój błąd. Na ekranie historia nabrała kolorów, wszyscy zaangażowani dali z siebie 200%. Każda z postaci zostawiła swoją cegiełkę w pamięci (a było ich sporo, jak to u tych autorów często bywa). Przed premierą drugiego sezonu miałam ochotę obejrzeć wszystko jeszcze raz. Wersja papierowa jest, chcąc nie chcąc, o te wszystkie "kolorowe" elementy uboższa.

Sama historia jest bardzo dobra, uwielbiam motyw apokalipsy, a tutaj zagrano nim w świeży i zabawny sposób. Powieść jest jednocześnie lekka i dająca do myślenia. Kto nigdy nie spotkał się z twórczością Gaimana i Pratchetta, może czuć się trochę zagubiony wielością wątków, ale spokojnie, można się do tego przyzwyczaić. Wydaje mi się, że to bardzo dobry tytuł, żeby zacząć dłuższą przygodę z tymi świetnymi pisarzami.

Polecam fanom fantastyki i powieści pełnych humoru.

Nie jestem fanką Pratchetta, za to jestem fanką Gaimana. Nie wiem jak praca nad tą książką została podzielona pomiędzy autorami. Wiem za to że niemiłosiernie się nudziłam przez pierwsze 120 stron. Odłożyłam książkę na półkę z myślą by nie doczytać jej do końca. Ale coś klikało od "Czwartku"! I poszło jak z górki. Polecam fanom fantastyki, zakręconych historii i niecodziennych przyjaźni.