Drugie spojrzenie

Tyle osób, wątków z pozoru nic nie znaczących dla siebie. Potem jednak okazuje się, że każda z tych postaci ma swoje miejsce, nikt i nic nie znalazło się tam przypadkowo. Najbardziej wciągnęło mnie około 150 ostatnich stron. Uwielbiam te momenty w książkach pani Picoult kiedy wszystko zaczyna się rozwiązywać. To czego czytelnik się spodziewa, co podejrzewa i co go zupełnie zaskakuje. Myślę, że tych, którzy są choć trochę obeznani z twórczością Jodi Picoult nie trzeba specjalnie zachęcać do sięgnięcia po tę powieść, a tym którzy nie są obeznani jak najbardziej polecam tę książkę. Jest świetna!

Na wielu blogach przewijały się recenzje książek Picoult, zachwalały je też niektóre moje znajome. W bibliotece były do wyboru dwie, wybrałam akurat tę. I jak na razie moja przygoda z Picoult dobiegła końca po przeczytaniu kilkunastu stron tej powieści. Z tego, co czytałam w wielu komentarzach (nie tutaj), wybrałam akurat jedną z jej gorszych książek (cóż, ma się to szczęście :P), tak, czy inaczej, na razie nie mam ochoty czytać innych. Wiem, że to kwestia gustu. Ja jestem jednak na nie. Oceniać nie będę, bo zwykłam oceny wystawiać tylko książkom przeczytanym w całości.

Moja pierwsza książka tej autorki i mam dość mieszane uczucia. Muszę przyznać, że pierwsza część (ta mająca akcje w czasach współczesnych) nie zaintrygowała mnie, dopiero po drugiej części nawiązującej do przeszłości wciągnęłam się w tę historię. Ogólnie książce nie można niczego złego zarzucić, bo jest i ciekawa i wciągająca, ale nie nazwałabym ją świetną, dlatego ode mnie dostaje 4.

Nie lubiłam tej autorki. Chociaż nie czytałam żądjen z jej książek. Jednak"Drugie spojrzenie" mnie oczarowało. Nie było tak smutne i dołujące jak np "Bez mojej zgody" lub "Krucha jak lud" (przejrzałam i stwierdziłam, że za bardzo źle się kończą). Wkracza tu również fantastyka z którą autorka poradziła sobie świetnie. Zastanowię się porządnie nad lektura jej kolejnych pozycji.

Żałuję, że odkładałam przeczytanie lektury, ale wynikało to z nagromadzenia bohaterów więc i wielu wątków, co mnie zagmatwało. Lecz w końcu ponownie sięgnęłam po książkę... i jestem bardzo mile zaskoczona :) Picoult sprawdziła się z zupełnie innej strony. Jak zwykle mamy do czynienia z tragedią bohaterów, ale w "Drugim spojrzeniu", niektóre postacie spotykają duchy...

Picoult pokazała się tym razem z zupełnie innej strony i, jak się okazuje, jest to jak najbardziej pozytywna strona! Opowieść ciekawa i zachwycająca, zdecydowanie nie można się na niej zawieść. Małe wątki paranormalne jedynie wzbudzają smaczek na tę lekturę, dlatego zachęcam każdego głodomora do zapoznania się z tą powieścią. Warto! :)

Lektura tej książki była moim czwartym spotkaniem z twórczością autorki. Tematyka książki zupełnie odbiegała od dotąd przeczytanych przeze mnie powieści. Ale nie zawiodłam się na autorce i przyjemnie spędziłam czas na lekturze. Polecam!

Drugie spotkanie z panią Picoult. Im dalej w książkę, tym coraz ciekawiej! Trochę sytuacji paranormalnych, trochę eugeniki, straty i miłości. Bardzo polecam!

Moje pierwsze spotkanie z Picoult. Świetna książka, chociaż do historii z duchami podchodzę sceptycznie, wciągnęła mnie i przeczytałam jednym tchem! Polecam.

Książka dobra. Jednak nie najlepsza tej autorki. Czyta się przyjemnie i szybko. Ciekawa fabuła czasem momenty nie do uwierzenia. Polecam :)

bardzo dobra książka, sama zastanawiam się co tak na prawdę do niej przyciąga, czy język czy fabuła,czy ogólnie wszystko naraz... Polecam.

Moim zdaniem, jedna z najlepszych książek Jodi, które czytałam. Co mnie zdziwiło, nie występował sąd, i jak dla mnie to plus. Polecam!

Inna od pozostałych książek tej autorki ale świetna. Godna polecenia.

Do tej pory fabuły wszystkich powieści Jodi Picoult, jakie przeczytałam traktowały o poznawaniu zwyczajów i życia dzikich zwierząt - czy to wilków, słoni, czy wielorybów. "Drugie spojrzenie" porusza natomiast problem eugeniki w odniesieniu do ludzi, a co za tym idzie selektywnego rozmnażania w celu ulepszenia gatunku i wyeliminowania cech niepożądanych. Taki program propagowano w pierwszej połowie XX wieku min. w stanie Vermont w USA, aby w ten sposób wyeliminować indiańskie geny z populacji Amerykanów. Na tej teorii bazował kilka, kilkanaście lat później Adolf Hitler, który chciał stworzyć czystą aryjską rasę, a pozbyć się innych, "gorszych" narodów.

Fabuła zaciekawiła mnie tak bardzo, że trudno mi było oderwać się od lektury. Chociaż wydarzenia opisywane przez autorkę są równie zajmujące. Mamy tu bowiem dziewięcioletniego Ethana - chłopca chorego na rzadką chorobę genetyczną znaną pod nazwą skóry pergaminowej, a określaną popularnie jako XP. Ta wyjątkowa nadwrażliwość na promienie ultrafioletowe powoduje wrzodziejące rany na częściach ciała bezpośrednio wystawionych na działanie słońca i prowadzi do stanów rakowych skóry. Shelby Wakeman - bibliotekarka i mama Ethana stara się za wszelką cenę chronić chłopca i zapewnić mu możliwie najdłuższe i szczęśliwe życie. Wśród bohaterów mamy także badacza duchów Rossa Wakemana - mężczyznę, który po stracie ukochanej kobiety nie może otrząsnąć się po jej stracie i uparcie szuka sposobu na nawiązanie z nią kontaktu. Ta ponadcz...