Śmiech diabła

Przyznam, że dzieło Pani Agnieszki spędziło nieco ponad pół roku na mojej półce, cierpliwie czekając, aż znajdę czas by po nie sięgnąć. Nie jest tajemnicą, iż przez ostatnie 12 miesięcy przeczytałem (moim zdaniem) sporo książek zaliczanych do polskiej fantastyki, dlatego też z każdą przeczytaną pozycją moje uznanie i sentyment dla polskich pisarzy, ale również oczekiwania co do ich twórczości rosło. Nie inaczej było i tym razem.

Książka Dzieci Starych Bogów. Śmiech diabła, opowiada historię dwojga młodych bohaterów Aine (zwanej również Wilgą) i Bertrama. Do pierwszego spotkania między nimi dochodzi pośród uliczek miasta Nomader, gdzie Aine odnajduje bliskiego śmierci Bertrama (nazywanego od tej pory Błękitkiem), któremu ofiaruje nowy dom i nową rodzinę. Sama Aine jest traktowana przez ojca przedmiotowo, ponieważ nie urodziła się mężczyzną. Młodzieniec z wdzięczności uczy swą wybawicielkę walki. Jednak obydwoje kilka lat później zostają wplątani w wojnę domową między wyznawcami dawnych wierzeń i nowej wiary, skutkiem czego wszystko, co jest im drogie obraca się pewnego dnia w gruz i popiół. Każde z nich zaczyna szukać na własną rękę zemsty za zaznane krzywdy. Pikanterii całej historii dodaje fakt, iż w opisywane wydarzenia zaangażowani są bogowie, a ich cele owiane są tajemnicą.

Dzieło Agnieszki Mieli to przykład dark fantastyki dla dorosłych z lekkim ukłonem w stronę młodzieży. Niewątpliwym atutem pisarki jest jej lekki malowniczy styl, pozwa...

Dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka za możliwość zrecenzowania książki autorstwa Agnieszki Mieli Śmiech Diabła, który jest pierwszym tomem cyklu Dzieci Starych Bogów.

Autorka przenosi nas do mrocznego świata pełnego mitów, przemocy, ale i niezwykle charyzmatycznych bohaterów. Główni bohaterowie Aine i Bertram są potomkami dwóch Starych Rodów i nie będą mogli uciec od swojego przeznaczenia, które jest nierozerwalnie złączone z potężnymi istotami zwanymi Ziarnami Relenvel.

Na samym początku bardzo pozytywnie zaskoczył mnie styl pisarski i narracja, dzięki której z pozoru nieprzepełnione akcją sceny sprawiały, że chciało się wiedzieć co będzie dalej. Właśnie narracja w całej książce nastawiona jest na opowiadanie historii głównych bohaterów. Nie mamy rozległych opisów czy skakania z miejsca na miejsce. To rozwiązanie bardzo przypadło mi do gustu. Podobało mi się również to, że powracano do pewnych informacji fabularnych, więc nie było problemów, jeśli nie do końca zrozumieliśmy czy zapamiętaliśmy jakiś wątek.

Mrok i brutalność świata przedstawionego przeważa, ale nie jest przytłaczająca. Przy okazji mamy też bardziej pozytywne sceny, które dają nam odetchnąć od cięższych wydarzeń.

Zdecydowanie największą zaletą i podporą tego tytułu są bohaterowie. Dawno nie byłam tak zachwycona bohaterką książkową jak zachwyciła mnie Aine, czy inaczej Wilga. Miała ona moje wspar...

,, Fala dreszczy wstrząsnęła jego młodym ciałem. Ostatkiem sił odpiął od pasa otrzymany od ojca miecz i, zaciskając powieki, objął go mocno swoimi wątłymi ramionami (...) pozwólcie mi tylko wcześniej zobaczyć się z matką".
O matulu! Jeszcze żadna książka nie wywołała we mnie takich wstrząsów już od samego początku. Ile tam napięcia i złych sił. Przerażały mnie opisy chłopca, który niemal na wykończeniu musiał się poświęcić, by wykonać swoją misję. Sam był przerażony, gdyż nie miał pojęcia czy mu się powiedzie. Te wszystkie szepty, które słyszał wywoływały gęsią skórkę na moim ciele. Dodam, że nie często czytam fantastykę, gdyż ciężko mam znaleźć taką książkę, która od pierwszych stron mnie pochłonie. Z reguły dopiero po jakimś czasie wdrążam się w treść, a tu takie zaskoczenie! Niczym jak z najczarniejszego horroru. Ten cały bezdech, który będziecie odczuwać od pierwszego akapitu. Momentami wstrzymywałam powietrze i poganiałam chłopca by się bronił przed tym wszystkim. Czytałam szybciej i szybciej, by nie widzieć przerażających opisów. Serce stawało mi na moment, kiedy on cierpiał. Może i był twardym z charakteru, ale gdzieś tam tliło się jego wątłe serduszko, które wywoływało we mnie współczucie. Nazywany Błękitkiem, ze względu na kolor swoich oczu, wydawał mi się małym chłopcem potrzebującym bliskości, a nie spotkania ze śmiercią.
,, Wtedy dla Bertrama liczyła się tylko ona-dziewczynka, która wyrwała go śmierci. Tylko ona i delikatne ciepło jej drobnej dłoni".
...

"Dzieci Starych Bogów: Śmiech diabła" Agnieszki Miely to wznowiony przez wydawnictwo Zysk debiut na najwyższym poziomie! To rozbudowane dark fantasy, opisujące losy Bertrama Armina i Aine z rodu Wartów, jest doskonałym przykładem, na jak wysokim poziomie stoi nasza rodzima, polska fantastyka! Od pierwszych stron urzekł mnie ten mroczny klimat, ciekawe, chociaż nieidealne postacie i nieprzewidywalna fabuła. Nie jest to typ opowieści, w której akcja brnie jak szalona do przodu, są momenty zwolnienia, w których bohaterowie zmagają się z tylko sobie znanymi demonami. Przyznam, że podświadomie czułam, że to będzie coś dobrego i wcale się nie zawiodłam. W mojej ocenie jest to 9/10 gwiazdek, z czego nie dałam pełnej dziesiątki, gdyż czasem traciłam na chwilę orientację przy przeskokach czasowych, ale dość szybko było to wyjaśniane, więc akurat to nie było dla mnie jakąś wielką przeszkodą; oraz parę razy zwróciłam uwagę na powtarzanie wyjaśnień tej samej sprawy na cały akapit, którą już dobrze zrozumiałam - czasem było to już po prostu niepotrzebne. Jak widzicie po ocenie, nie przeszkodziło mi to w odbiorze książki, ani w zachwycie nad pomysłem na fabułę! Postacie zaś, kreowane w tak wielu odcieniach szarości sprawiają, że ciężko wybrać, kogo się kocha, a kogo nienawidzi. Każdy ma wachlarz cech, które wywołują oba te uczucia. Po początku myślałam, że będę wzdychać do Bertrama vel Błękitka, a cholera jedna sprawił, że miałam go w większości przypadków ochotę porządnie potrząsnąć....

„Śmiech diabła” wprowadza nas w mroczny, a wręcz surowy świat wypełniony przerażającymi potworami i tajemniczymi mocami.

Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Historia wciąga czytelnika od pierwszych stron i powoduje, że naprawdę ciężko się oderwać. Fabułą jest nieprzewidywalna, ale i momentalnie brutalna. Jednak wszystko świetnie się zazębia i uzupełnia tworząc naprawdę ciekawą całość. Trzeba także przyznać, że autorka ma dar do tworzenia ciekawych opisów. Kerhalor to miejsce, które bardzo dobrze można sobie wyobrazić dzięki plastycznemu językowi jakim posługuje się pani Agnieszka.

Jednak najmocniejszą stroną powieści są bohaterowie. Nie są oni wyidealizowani, mają swoje słabe strony, momentami dążą do zemsty i są porywczy. To właśnie wszystko sprawia, że tak łatwo się z nimi utożsamić, bo przecież nikt z nas (ani nasz świat) nie jest idealny.

Na szczególną uwagę zasługuje także fakt, że autorka porusza bardzo trudne i ważne tematy. Przytacza chociażby problem niedostrzegalnego dziecka, a dokładniej córki przez ojca. Obserwujemy z jakim ciężarem psychicznym zmaga się dorastająca dziewczyna. Widzimy jak dochodzi do samookaleczenia się z poczucia bezradności i uczucia bycia niedoskonałą. Muszę przyznać, że chyba ten wątek był dla mnie najtrudniejszy do zaakceptowania. Jako matka nie wyobrażam sobie jak można w taki sposób traktować własne dziecko…

„Śmiech diabła” to...

Jedna chwila może nieodwołalnie zmienić dalszy los człowieka.

Przypadkowe spotkanie z Bertramem, odmieniło życie Aine. Potomkowie dwóch Starych Rodów zaprzyjaźnili się, jednak mające później miejsce wydarzenia, całkowicie zmieniły ich życie. Ich los został złączony z Ziarnami Relenvel i to, co zdawałoby się przypadkiem, stanowi element większej i bardziej niebezpiecznej gry.

Przeznaczenie i to, jak zostało ono zaplanowane dla bohaterów, często stanowi linie fabuły wielu książek. Nie wydaje się to niczym odkrywczym, ale mimo to, potrafi pozytywnie zaskoczyć czytelnika 😁

Książka Dzieci starych bogów to powieść przemyślana, wciągająca, wielowątkowa i pełna najróżniejszych emocji. Agnieszka Miela w niezwykle trafny sposób przedstawiła losy swoich bohaterów, które pełne są wielu zwrotów akcji i wymagają przemyśleń, nie tylko samych postaci, ale także czytelnika 😊

Otoczka fantastyki zgrabnie miesza w sobie także elementy grozy w przeróżnej postaci. Z bohaterami łatwo nawiązać więź, a ich wzajemne relacje są bardzo widoczne i odczuwalne 😶

Bardzo dobrze oceniam książkę, jako całość. Cieszy mnie też fakt, że po rozmowie z autorką wiem, że kolejny tom będzie bardziej horrorowy, a jak sami wiecie, uwielbiam horror 😈