Dziennik

Anne Frank była zwyczajną nastolatką, mającą podobne problemy jak i jej rówieśniczki - chłopcy, szkoła, konflikty z rodzeństwem i rodzicami. Niestety jej rodzina została zmuszona do ukrywania się, a dzięki jej pamiętnikowi możemy zobaczyć jak wyglądało takie życie "od środka", z perspektywy młodej, pełnej energii dziewczyny, odciętej od świata.

Duża część tego dziennika to przemyślenia Anne na temat relacji ukrywających się osób i jej własnych uczuć. Nie jest zaskoczeniem, że dziewczynka w takim wieku bywa bezkompromisowa i nawet złośliwa w swoich zapiskach.
To jeden z takich fragmentów, który mi najbardziej utkwił w pamięci:
"Jestem w takim stanie, że wszystko mi jedno, czy zostanę zamordowana, czy będę żyć. Świat będzie się kręcić dalej i beze mnie, a ja i tak nie mogę się przecież przeciwstawiać wydarzeniom."

W pierwszej chwili pomyślałam: "dziewczyno, o czym ty mówisz?! Jak może być ci wszystko jedno czy przeżyjesz?". Jest to jednak dziennik pisany pod wpływem emocji, podejrzewam, że gdyby Anne przeżyła wojnę i miała możliwość przeczytania swoich zapisków po latach, zareagowałaby podobnie na tak lekkomyślnie napisane słowa. Niestety, Anne Frank nie miała takiej szansy.
Nie wystawiam oceny, bo nie wiem pod jakim kątem miałabym oceniać czyjeś tak intymne zapiski.
Czytając ten dziennik zżyłam się w pewien sposób z wszystkimi mieszkańcami Oficyny, więc ich dalsze losy były dla mnie bardzo smutne. Aż nie do uwierzenia, że coś takiego mogło spo...

Anne Frank: W czym tkwi fenomen? Kto choćby raz w życiu nie zetknął się z nazwiskiem Anne Frank? Zaintrygowana co kryje się pod tym nazwiskiem z niecierpliwością sięgnęłam po "Dzienniki" autorki. W roku 1422 Anne Frank, trzynastoletnia Żydówka zamieszkująca wraz z rodzicami i siostrą Amsterdam, otrzymuje w prezencie urodzinowym pamiętnik z którego zaczyna skrupulatnie korzystać. Po kilku tygodniach, zmuszona jest ukryć się wraz z rodziną w bezpiecznym dla nich miejscu. Oficynę ukrytą w biurze Otta Franka zmuszeni są dzielić z czterema innymi osobami. "Anne Frank pisała od trzynastego do piętnastego roku życia i wyrażała w swoich zapiskach antypatie i złość równie dosadnie jak sympatie" ( ze wstępu do wyd. holenderskiego). I z pewnością dlatego nie zachwycam się jak inni postacią Anne Frank, inteligentną i dlategoż próżną i arogancką młodą osóbką, której cechy spowodowały wyniesienie tej osóbki na piedestał. W związku z tym pytam się: czy nie było lepszej dziecięcej/nastoletniej postaci o której można by śmiało mówić wszystko, oprócz tego, że jest zła? Nikt nie może powiedzieć, że Anne przeszła więcej, niż każde inne dziecko! Bo tak nie było! Więc czyżby fenomen książki tkwił tylko i w elokwencji postaci i w jakże poruszających dla innych opisach jej zawirowań miłosnych? A może takie ckliwe wrażenia wywarła buńczuczność bohaterki, kłótnie współlokatorów czy zalążki dojrzewania Anne? No ale to przecież pamiętnik, więc wielkie brawa za szczerość! I cieszmy się, że po śmierci ojc...

Najbardziej tragiczny w tym wszystkim jest fakt, że to wszystko zdarzyło się naprawdę... Jednakże, jeśli mam być szczera, spodziewałam się czegoś lepszego. Książka strasznie mnie zmęczyła, ale i tak warto ją było przeczytać.

Gdy zaczełam czytać "Dziennik", w szkole właśnie skończyliśmy omawiać tematy o II wojnie światowej. Z jednej strony książka pisana jest zwyczajnym językiem jakby wcale nie było wojny, świadczy to o niezwykłym optymizmie Anne i nadziei na lepsze jutro. Z drugiej strony wiele fragmentów obrazuje samotność i cierpienie Anne nad losem Żydów. W książce tej najsmutniejsze są marzenia Anne o tym, co będzie robić po wojnie. Bo "po wojnie" nigdy nie nadeszło. Ta książka bardzo zmieniła mój obraz myślenia. Po jej przeczytaniu wciąż męczą mnie pytania : Dlaczego tyle Polaków nie lubi Żydów ? i Gdzie był wtedy Bóg ? Myśle że każdy kto ma jakieś uprzedzenia, powinnien przeczytać tą książkę. Ona go zmieni. Zawarta jest w niej nauka o holocauscie której nigdy nie usłyszysz w szkole.

Bardzo mi się tak książka podobała. To, co mnie najbardziej uderzyło, to, to że początkowo wszyscy liczyli, że wojna lada chwila się skończy. Marzyli, co będą robili na wolności, a to nigdy nie nadeszło. Było mi również miło czytać (mam ochotę napisać "słuchać", bo tak się momentami czułam) wyznania kogoś wierzącego. To się w takich książkach rzadko pojawia, a tu miałam okazję poznać religijność Żydówki, bardzo mnie to wzbogaciło. Chwilami czułam się, jakbym była ową Kitty, do której Anne pisała. Zastanawiam się, czy umiałabym się z nią zaprzyjaźnić, bardzo chciałabym ją poznać tak, jak to teraz mówimy, w realu (; To co uderza, to okropieństwo wojny, z każdą niemal stroną, człowiek uświadamia sobie, jakie to straszne. Dziękuję za tą książkę!

Bardzo polecam tę książkę. Bardzo wzruszająca i refleksyjna. Czasami nasiąknięta młodzieńczym humorem. "Zupełnie nie możliwe jest dla mnie budowanie wszystkiego na bazie śmierci, nędzy i zamieszania. Widzę, jak świat powoli staje się dziki, coraz głośniej słyszę nadciągający grom, który i nas uśmierci, czuję cierpienie milionów, a jednak, kiedy spoglądam na niebo, myślę że to wszystko obróci się znowu na dobre i że te potworności ustaną, że w świecie znowu nadejdą pokój i spokój."

Wzruszający dziennik pisany przez nastolatkę - dlatego może niektórych rozczarować. Ale warto spojrzeć na to, jako zapis marzeń i planów na przyszłość, które nigdy nie mogły zostać zrealizowane. Dowód na to, że Anne Frank - gdyby przeżyła wojnę - mogłaby zostać dziennikarką, czy pisarką. I to całkiem dobrą. Warto.

w tej książce zdumiewa dojrzałość autorki, przejawiająca się i w stylu pisarskim i w głębi przemyśleń; wspaniała lektura o ucieczce, lęku i zwykłym życiu Żydów w okrutnych czasach Holokaustu; polecam

Szczerze spodziewałam się, że będzie dużo bardziej ciekawsze. Strasznie mało było treści na temat wojny a na dużo na temat dość nudnego codziennego . Jestem trochę zawiedziona.

Książka wstrząsająca, pamiętnik pisany przez dziecko, które szybko musiało dorosnąć, żeby zmierzyć się z tragicznymi wydarzeniami.