Dzika droga. Jak odnalazłam siebie

 Lekki sposób prowadzenia narracji i równy rytm w jakim toczy sie opowieść wprowadził mnie w pewien sposób w stan zawieszenia na czas przejścia szlaku razem z bohaterką. Jest dość gruba, ale nie skróciłabym jej nawet o słowo, bo każde jest ważne dla utrzymania toku historii w rytmie, który powoduje maksymalnie w nią zaangażowanie i szybkie przeczytanie.
 
 Opowieść poświęcona długiej, głownie samotnej wyprawie (takie było założenie) trasą, którą niewielu pokonuje, ale każdy z wędrowców ma swój powód żeby się na niej znaleźć. Dla naszej bohaterki to jak pójście na poszukiwanie nowej drogi życia. Jeśli chce się coś rozpocząć należy definitywnie pożegnać się z przeszłością, rozprawić się z kwestiami, które utrudniają dalsze życie w pozytywnym aspekcie. Poukładać sprawy tak, by wspomnienia nie zabijały teraźniejszości. To historia drogi, pokonywania własnych słabości przetykana wspomnieniami z dzieciństwa, małżeństwa, ostatnimi tygodniami spędzonymi u boku umierającej matki.
 
 Chciałam przeczytać jak najszybciej, żeby przekonać sie do jakich wniosków doszła autorka, jakie zmiany wywołała w niej ta mordercza wyprawa. Co było dla niej najistotniejsze na tym etapie życia? Przede wszystkim musiała zyskać czas potrzebny na gojenie ran. Dostała więcej: poznając różnych ludzi na szlaku, otrzymywała wsparcie, ucząc się od nich i poznając siebie lepiej niż kiedykolwiek oraz nie dowierzając w to z jaka życzliwością się spotykała. 

„Dzika droga” Cheryl Strayed to prawdziwa historia, wspomnienia autorki z jej trzymiesięcznej wędrówki szlakiem Pacific Crest Trail, którą odbyła w 1995 roku. To niesamowita książka, tak ważna na wielu poziomach. Po pierwsze to jej opowieść o tym, jak dzięki wędrówce odnalazła się na nowo, w momencie, w którym wylądowała na samym dnie. Po drugie to historia o trudnych emocjach, z którymi człowiek nieraz nie potrafi sobie sam poradzić. Po trzecie to uniwersalna opowieść o tym, co w życiu ważne, o tym jak przyjmować codzienność. To powrót do podstawy życiowej, do życia pod gołym niebem, fizycznej walki o przetrwanie. To też, po piąte, opowieść o sile ducha, o odwadze, o wierze i nadziei. To książka, która jest we mnie tak głęboko, że trudno mi o niej pisać. Zostanie ze mną na zawsze, by przypominać mi o tym, jak żyć. To moja biblia, jedna z najważniejszych książek życia.

Prawdziwa historia. Młoda dziewczyna, depresja, traumatyczne przeżycia, sięgnięcie dna, beznadzieja, ale i pomysł jak coś zmienić, jak wygrzebać się z dołka. Postawić grubą i długą krechę, potem zacząć wszystko od nowa. Ta długa krecha ma ponad 2000 km i jest pokaźnym wycinkiem Pacific Crest Trail - długodystansowego pieszego szlaku turystycznego w Stanach Zjednoczonych, trasy dla śmiałków. Cały szlak ciągnie się od Meksyku po Kanadę wiodąc przez parki narodowe, góry, bezdroża, z dala od ludzkich siedzib. Cheryl rusza samotnie, uporządkuje myśli i emocje, uwolni się od przeszłości, zmierzy się sama z sobą. Dojdzie, czy się podda? Czy szlak PCT jej pomoże?

Powieść toczy się dwutorowo. Z jednej strony Cheryl pokonuje trasę. Zmaga się z deszczem, chłodem, ciężarem źle spakowanego plecaka, bólem, dzikimi zwierzętami, brakiem wody, strachem, samotnością i własnymi myślami. Na niedźwiedzia najlepszy jest gwizdek, na rozpadające się buty taśma izolacyjna, przeczytane kartki z książki trzeba wyrwać i wyrzucić, by nie dźwigać, a w ogóle „na co komu paznokcie u nóg?” - jak zeszły od niewygodnych butów, to ich strata. A poza tym „na deprechę najważniejszy jest ból fizyczny i bąble na nogach". Podróżniczka podziwia też przyrodę, zmieniające się widoki, unikatowe miejsca dostępne tylko piechurom, chłonie klimat szlaku i cieszy się krótkimi spotkaniami z innymi nielicznymi wędrowcami.
Z drugiej zaś strony Cheryl dokonuje rozrachunku z własnym życiem, rozkłada je na części...

Książka, o której chciałabym Wam dziś opowiedzieć ukazała się na polskim rynku wydawniczym dosyć dawno temu, bo w 2015 roku. „Dzika droga…” to autobiograficzna opowieść Cheryl Strayed o jej trzymiesięcznej wędrówce długodystansowym, pieszym szlakiem turystycznym w Stanach Zjednoczonych, skrótowo nazywanym PCT.

Autorka snuje swój wędrowny monolog odwołując się do wydarzeń z jej pogmatwanego życia, a poprzez to próbuje przepracować w sobie wiele emocji i dotrzeć do źródeł dokonywanych w życiu wyborów. Dodatkową traumę dla młodej kobiety stanowi również śmierć matki, która zmagała się z chorobą nowotworową i odeszła w dość młodym wieku.

Trzeba otwarcie powiedzieć, że pozycja ta nie jest łatwa w lekturze. Na fakt ten mocno wpływają dwie kwestie, po pierwsze bardzo zwarta konstrukcja tekstu (prawie nie ma w nim dialogów), a po drugie mnóstwo opisów przyrody i samej wędrówki Cheryl. Opowieść ta bywa również momentami mocno chaotyczna, co moim zdaniem doskonale oddaje „burzę” toczącą się wtedy we wnętrzu tej młodej kobiety.

Jeśli zdecydujecie się na to, aby sami przekonać się, jak bardzo zmienia człowieka praktycznie samotna, piesza wędrówka w otoczeniu natury, będąc zdanym wyłącznie na siebie oraz zawartość niesionego plecaka to na kartach niniejszej książki możecie przejść całą tę trasę razem z autorką.

Powieść ta została zekranizowana w roku 2014 przez Jeana-Marca Vallée, a w rolę Cheryl wcieliła się Reese Witherspoon. Przyznam, że znając ...

„Dzika droga” to opowieść dosłownie o poszukiwaniu siebie. Gdy wszystko naraz wali się na głowę, najlepszym sposobem okazuje się ucieczka w samotną wędrówkę górskim szlakiem. Tak przynajmniej zrobiła Cheryl, bohaterka i jednocześnie autorka tej książki. Szczerze mówiąc nie jest to kategoria literatury po którą sięgam szczególnie często. Ta konkretna jednak ma w sobie to coś, co powoduje, że ciężko się od niej oderwać. Mimo, że zupełnie nie utożsamiam się z bohaterką, bo ja na pewno w taką samotną wyprawę bym się nie wybrała. To jedna z tych pozycji, która czyta się sama. Chcemy poznać dalsze działania bohaterki, jej motywacje, historię jej życia, którą autorka ujawnia po kawałku. I tak niespodziewanie orientujemy się, że dochodzimy do epilogu.

Nie sposób Cheryl nie podziwiać. Jej determinacja w obliczu wszystkich przeciwności, to coś, czego można zazdrościć. Podobnie jak szczęścia, no bo jakie były szanse, że na swojej pełnej wybojów drodze natknie się prawie wyłącznie na ludzi, którzy nie tylko nie będą chcieli jej skrzywdzić, ale obdarzą pomocą czy chociaż słowem wsparcia.

Książka, która na długo zostaje w pamięci, skłania do refleksji i podjęcia próby odnalezienia własnej drogi, niekoniecznie na górskim szlaku.

Jestem przekonana, że spacer pomaga człowiekowi, kiedy w grę wchodzi jego zdrowie psychiczne. Nie rozwiąże on oczywiście wszystkich problemów, ale wyobrażam sobie, że chodzenie ułatwia rozwiązywanie supełków, które zawiązały się w naszej głowie. Cheryl zdecydowała wyruszyć właśnie na taki długi, ponad 4000 km spacer. Warto jej potowarzyszyć, wysłuchać jej historii.

Cheryl pod wpływem impulsu postanawia przejść szlak PCT. A samotna wędrówka jest doskonałą okazją do dokładnych przemyśleń swojego dotychczasowego życia i postępowania. I choć miejscami było za dużo powtórek, a pchanie się na taką trasę bez żadnego przygotowania uważam za głupotę, to książka ogólnie mi się podobała.