Opinia na temat książki Dzwony

Ta książka jest wręcz przesiąknięta dramatyzmem. Ja rozumiem, że taki był zabieg autora. Lecz "co za dużo, to niezdrowo". Denerwowała mnie lektura tej książki. Gdyby autor pokusił się o zmniejszenie napięcia i dramatyzmu, wyszłoby idealnie. Ale, jak wiadomo, ideałów nie ma. Główny bohater, w moim odczuciu, został wykreowany szablonowo. Nie wiem, jak Was, ale mnie denerwowała ta jego zbytnia delikatność. A już częste omdlewanie i wpadanie na ludzi i przedmioty (dosłownie) było zwyczajnie irytuające! W tym świetle, nie przekonuje mnie wręcz heroiczny czyn, na jaki odważa się bohater pod sam koniec książki. W mojej głowie wciąż brzmi pytanie: "Czy to rzeczywiście ten wątły, przewrażliwiony musico?" Nie rozumiem, skąd u niego nagle pojawiło się tyle odwagi. Być może to tylko moja opinia, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że w kreacji bohatera zwyczajnie "coś nie gra". "The New York Times" porównał tę książkę do "Pachnidła". Moim zdaniem nie jest to trafne porównanie. O ile tam opisy zapachów wręcz duszą i przytłączają czytelnika, o tyle tutaj relacjonowanie wszystkich dźwięków przez autora jest czymś pięknym i pozwalającym faktycznie "dosłyszeć" te dźwięki, kiedy przewracamy kolejne strony powieści.