Eleonora i Park

Zakończenie tej książki jest bardzo emocjonalne, smutne, przytłaczające i jednocześnie tak niejednoznaczne, tak tajemnicze, tak powściągliwe, jak relacja głównych bohaterów. I niech Was nie zmyli ta cukierkowa, urocza okładka - ta historia łamie serce i porusza wiele trudnych tematów, ale od początku…

Eleonora jest nowa w szkole. Wyróżnia się bujną rudą czupryną, w której pasma ma powtykane różne dziwne ozdoby, na nadgarstku nosi krawat, do za dużego swetra przypięła frędzelki i spinacze. Jej wygląd nie budzi sympatii rówieśników. W drodze do szkoły zajmuje w autobusie miejsce obok Parka – zaczytanego w komiksach lub zasłuchanego w muzyce chłopaka. Codzienne milczące przejażdżki szkolnym autobusem zbliżają ich do siebie. Eleonora zaczyna czuć, że nie jest sama, a komiksy i kasety z ulubioną muzyką Parka, stają się jej opoką w trudnych chwilach, których doświadcza po przekroczeniu progu domu.

Cudowna książka. Z jednej strony trudna, bo podejmuje temat prze*ocy domowej, a z drugiej, dzięki niezwykle ciepłej, nieco introwertycznej, trochę dziwnej, wstydliwej relacji głównych bohaterów otacza czytelnika takim przyjemnym kocykiem utkanym z nadziei, subtelnych uśmiechów, błyskotliwych żartów.

To historia, która porusza tematy braku akceptacji wśród rówieśników ze względu na wygląd jednostki oraz prze*ocy domowej. Eleonora mieszka wraz z czworgiem rodzeństwa w zapyziałym domku jej ojczyma. Nastolatka ...

Im dłużej czekałam z lekturą, tym gorzej. Przynajmniej w tym przypadku. Albo musiałam przegapić moment, w którym młodzieżowe historie przestały robić na mnie wrażenie, albo ostatnio trafiam na same średniaki. A nie, czekajcie. Pamiętacie moje zachwyty nad 𝘊𝘩𝘦𝘮𝘪𝘢̨ 𝘴𝘦𝘳𝘤?

Autorka 𝘌𝘭𝘦𝘰𝘯𝘰𝘳𝘺 𝘪 𝘗𝘢𝘳𝘬𝘢 zwraca uwagę na problemy ważne - ojczym tyran, brak pieniędzy na zwykłe codzienne potrzeby, szkolny bullying i rasizm. W tle majaczy świat komiksów (bardziej. głównie 𝘟-𝘔𝘦𝘯𝘪 i 𝘚𝘵𝘳𝘢𝘻̇𝘯𝘪𝘤𝘺, co mnie akurat kupiło) i dobrej muzyki z lat osiemdziesiątych (mniej - a szkoda, bo zespoły tylko się tu pojawiają w treści, nie niosąc za sobą większego znaczenia), w który Park próbuje wtajemniczyć Eleonorę. Ale to wszystko... mimo relacji, która wydaje się być ciekawie opakowana, jest takie... średnie.

Narracja trzecioosobowa oczywiście zupełnie nietrafiona. Jest niby podział na perspektywy, ale po cóż on jest, skoro i tak bohaterowie nie komunikują się z nami bezpośrednio? Ciężko nadążyć za rozwojem uczucia, bo mam wrażenie, że odbywa się on w jakiś dziwny, papierowy sposób. Z dialogami zupełnie na minus, bo są tak kanciaste, że szkoda słów. Dalej wcale nie jest lepiej, gdyż bohaterowie to totalnie płaskie istoty. No... może z wyjątkiem rodziców Parka (ale to i tak bardzo na wyrost).

Nie wiem, co mogłoby się tu lepiej zadziać. Powieść czyta się szybko i bezboleśnie, jednak... również bezrefleksyjnie. Nic tu nie przykuwa, nie fascynuje.

Rozczarowanie duże. Ko...

Z opisu zakładałam, że to będzie historia pierwszej miłości dwóch różnych nastolatków. Finalnie dostałam o wiele więcej i o wiele mniej słodko niż myślałam.

Park kocha komiksy, muzykę na kasetach, ma pełną rodzinę.
Eleonora mówi o sobie, że jest duża, ma burze rudych włosów i zmuszona jest egzystować na małej powierzchni z rodzeństwem, mamą i jej nowym partnerem pijakiem.

Podobało mi się jak niespiesznie rodziła się relacja między bohaterami. Jak powoli poznawali siebie, uczyli się razem być. To było pięknie napisane. Nastoletnie obawy, odmienność i problemy.
Nie podobała mi się tylko jedna wymiana zdań a raczej zachowanie Eleonory, ale było to typowe dla pierwszy raz zakochanej nastolatki. Widzimy tu jak mocno na ocenę nastolatka wpływa wygląd, jak łatwo można wydać się kłamstwa gdy wszystko się dobrze układa.

Poza głównym wątkiem mamy tu poruszone problemy rodzinne, psychiczne znęcanie się, ośmieszanie przez rówieśników, agresję słowną i ucieczkę.

Szczerze współczułam Eleonorze.

Zakończenie książki jest trudne, bolesne. Jest jednocześnie światełkiem w tunelu i smutną rzeczywistością.

Eleonora ma rude włosy, wyjątkowe stylizacje i zawsze siada w tym samym miejscu w autobusie. Nie sposób jej nie zauważyć. Zdecydowanie jest wyróżniającą się postacią.

Park, obok którego zajmuje miejsce, jest cichy, woli słuchać muzyki albo czytać komiksy niż rozmawiać. Czy coś może ich połączyć?

Okazuje się, że tak. Za razem mogą czytać komiksy. Razem słuchać muzyki. Może to niewiele, a może właśnie bardzo dużo, bo czasem nawet takie drobnostki potrafią odmienić dzień i zbliżyć ludzi do siebie.

Oboje są outsiderami, oboje różnią się od siebie, oboje wiedzą, że pierwsza miłość nie trwa wiecznie, a jednak gdy uczucie puka do ich drzwi, postanawiają mimo wszystko zaryzykować. I to jest piękne.

Tak, jak piękna jest okładka, tak piękną jest relacja tej dwójki, powoli się rozwija, buduje zaufanie, sprawia, że możemy zaprzyjaźnić się z bohaterami i wczuć w ich przygody.