Głód

Po Błogosławieństwie ziemi, które oceniłam na 10 gwiazdek, spodziewałam się czegoś równie dobrego.
Spotkało mnie olbrzymie rozczarowanie. Ta książka jest dobra, ale nie jest lepsza od naszych polskich pozytywistycznych opowiadań i powieści.
Rozczarowanie jest tak wielkie, że w pierwszej chwili chciałam nawet dać 2 gwiazdki.
Banalna w sumie historia biednego inteligenta, który z braku środków przymiera głodem. Właściwie smutna historia, a jednak bohatera nie da się polubić. Bardzo mnie wkurzał i miałam ochotę pacnąć go w łeb. Być może zły ze mnie człowiek.

Udało mi się zdobyć „Głód” Hamsuna (tego od „Szarad”) w antykwariacie – w ten sposób dostałem w łapska swe wydanie z 1957 roku, także hoho!

Książka o głodzie, ha, tytuł zdradza wszystko, ale jak to jest napisane! Lektura obowiązkowa - nie wiem, czy i dzisiaj czyta się Hamsuna w szkołach, to bez znaczenia, tak samo gdy zdamy sobie sprawę, że „Głód” powstał w XIX wieku, a więc staroć, proszę państwa, straszliwa, i wydawałoby się, że beznadzieja, ugór i męka, a tu zaskoczenie! Główny bohater snuje się po Christianii i... głoduje. Jest irytująco nieznośny w swej bierności, nieumiejętności wzięcia spraw w swoje ręce, nie chce, nie umie znaleźć pracy, postępuje irracjonalnie, nielogicznie, jakby głód go nie dotyczył, jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, że spala się, traci siły, że umiera. Ratują go łuty szczęścia, małe cuda, ale nie pozostają długo w jego dłoniach – roztrwania je swym bezsensownym rozdawnictwem, a czyni to w imię – jak sądzi – wartości wyższych. „Zobacz” – zdaje się mówić – „Głoduję, a mimo to stać mnie na taki gest!”.

Wyjątkowość i siła „Głodu” tkwi właśnie w bohaterze, walce osamotnionego człowieka z przeciwnościami losu, własnym organizmem i narastającym, niepojętym szaleństwem. Tu widać wielkość Hamsuna – w opisach stanów ducha, które w mgnieniu oka z euforycznych przedzierzgają się w depresyjne, w wewnętrznych monologach, będących pamiętnikami pokręconych myśli i zanikającej świadomości i zdrowego – wydaw...

I nawet kiedy będę sam
Nie zmienię się, to nie mój świat
Przede mną droga którą znam,
Którą ja wybrałem sam

Będąc wśród bliskich czuję się odległy. Sam ze swoimi wyobrażeniami, wizjami i koncepcją na życie.
Chcę robić to co kocham, choćby cały świat nie pozwalał wykazać się moim pomysłom. Nie dawał mi żadnych szans... ale brnę oszukując samego siebie, ze jest inaczej… że mogę, za wszelką cenę…
Nieuznany i nieodnajdujący się pośród innych, stwarzam własną przestrzeń w której jestem szczęśliwy, chociaż gnębi mnie poczucie niespełnienia, niezrozumienia i przede wszystkim przeraźliwy z niemocy "GŁÓD"
Radzę sobie z tym mimo, że jest ciężko, nawet bardzo, bo widzę te wszystkie twarze, które patrzą na mnie jak na kogoś kto jest nikim. Stoczony i najgorszy. To mój los...

Wiesz, lubię wieczory
Lubię się schować na jakiś czas
I jakoś tak, nienaturalnie
Trochę przesadnie, pobyć sam
Wejść na drzewo i patrzeć w niebo
Tak zwyczajnie, tylko że
Tutaj też wiem kolejny raz
Nie mam szans być kim chcę...

Bo świat chce wciągnąć mnie w swój rytm. W przekonania tłumu, powszechnym standardom i zaszufladkowaniu. I walczyłbym gdyby nie to uczucie… coraz większego Głodu...

Noc, a nocą gdy nie śpię
Wychodzę choć nie chcę spojrzeć na
Chemiczny świat, pachnący szarością
Z papieru miłością, gdzie ty i ja
I jeszcze ktoś, nie wiem kto
Chciałby tak przez kilka lat
Zbyt zachłannie i trochę przes...