Guantanamo. Pięć lat z mojego życia

Na przekór temu co czytam o tej książce, jednak niespecjalnie mam ochotę nazwać jej literaturą faktu- to bardziej propagandowa, rzewna historyjka z naleciałościami fantastyki. Nie rozumiem skąd w ludziach ta tendencja do bycia bezkrytycznym, „łykania” wszystkiego co napisze ktoś, kto wylądował w zakładzie zamkniętym i łka, jak to tam strasznie było, jaki on biedny był.
Murat Kurnaz (co oczywiste) ma się za niewinnego. Ba, wg. niego zdecydowana większość więźniów to niewiniątka, które trafiły tam przez paskudne zrządzenie losu. Uzmysłówmy sobie jedną rzecz: żaden więzień w takim czy innym zakładzie penitencjarnym nigdy nie przyzna się co przeskrobał. On powie że jest niewinny. Wniosek jest taki, że w pierdlach na całym świecie (w tym w Guantanamo) przesiadują moralnie czyści obywatele.
Historia opowiadana przez Kurnaza ma masę luk, nieścisłości, jest miejscami mętna i widać że autor stara się jak może, żeby możliwie najszybciej ominąć mielizny niewygodnych tematów i przejść do swojego konika- barwnych opisów tych wszystkich domniemanych tortur jakimi go Źli Jankesi uraczyli. Tu nasza biedna sierotka idzie na całość, więc mamy panoramę różnorakich sposobów na popsucie więźniowi samopoczucia- od morzenia głodem, aż po elektrowstrząsy, podwieszanie, wyrywanie zębów na żywca i użynanie kończyn. Zaskakujące i (tak tak!) zabawne są jego pogadanki o głodówkach, jeśli się je porówna do zdjęcia Kurnaza zaraz po wypuszczeniu- mało który facet ma tak słuszne gabaryty.
Po...