Jak kamień w wodę

Dałam się nabrać. Liczyłam na kryminał z interesującym tłem psychologicznym i społecznym, a dostałam schematyczny romans z ledwie zaznaczonym wątkiem kryminalnym. Naiwny, denerwujący, zwykłe czytadło. A jak już pisałam, romansów nie lubię. Początkowo, rozczarowana, chciałam przerwać czytanie, ale w drugiej połowie książki akcja przyspieszyła i dałam się wciągnąć intrydze kryminalnej. I tylko dlatego daję "może być" a nie "słaba". Ponieważ wypożyczyłam obie części na raz, przeczytam jeszcze drugi tom, ale więcej książek Hanny Greń czytać nie będę. Kolejne rozczarowanie, jeżeli chodzi o polskie pisarki. Ale się nie poddaję! Może trafię na jakąś, która nie traktuje czytelniczek jak sentymentalne idiotki i, przede wszystkim, nie pisze tylko dla kobiet.(No, przesadzam, trafiłam na jedną, Annę Kańtoch, ale ona pisze głównie fantasy i popełniła tylko 2 kryminały). Stereotypy odnośnie "literatury kobiecej" wciąż są silne. I co gorsza, wciąż przez same pisarki (i czytelniczki) wzmacniane.

Tym razem dwie, ponieważ to całość i trzeba czytać w kolejności i dwie razem :-)
Cóż trafiłam tym razem nie na kryminał, chociaż w sumie mamy zwłoki, ale bardziej na opowieść o zaufaniu, złym i dobrym życiu. Czy żałuję, chyba nie, opowiedziane to wszystko z humorem, trochę żartem, trochę sarkazmem. Ubawiłam się historią Kornelii i Gerarda, chociaż początek nie był zbyt optymistyczny. Kornelia niekochana przez rodziców, samotna traci najbliższą przyjaciółkę, nieznajomy próbuje ją zgwałcić, a potem nikt jej nie wierzy. Po wielu latach ktoś zaczyna ją prześladować i znowu policja jej nie wierzy, a sprawę przejmuje znów ten sam policjant, chociaż setki kilometrów od poprzedniego zdarzenia. Czy ma pecha, czy coś się zdarzy w jej życiu - warto przeczytać.
Dla mnie to lektura dla rozerwania się, pośmiania, zaciekawiła, chociaż nie do końca rozumiem czemu, może jesień tak na mnie wpływa, bo z gruntu rzeczy wolę mniej ckliwe opowieści

To moje pierwsze spotkanie z autorką i zapewniam Was, że nie będzie to spotkanie ostatnie. Hanna Greń wciągnęła mnie w swoją historię tak bardzo, że książkę przeczytałam w kilka godzin, korzystając z dnia wolnego.
Nie jest to jednakże kryminał, a do takiej kategorii jest ta książka przypisana), według mojej opinii to zdecydowanie książka obyczajowa, z wątkiem kryminalnym. W moim osobistym rankingu - bardzo dobra książka obyczajowa 😊 Życzę sobie takich więcej.
Świetnie przedstawiona historia Kornelii, jej bardzo nieciekawego dzieciństwa (zamordowałabym tych drani - jej rodziców) i wcale nie lepszych czasów młodości i dorosłego życia. Ta kobieta naprawdę miała pod górkę! I do tego jeszcze stała się obiektem prześladowania. Kornelia jest silną osobą ale nawet najsilniejsi czasem potrzebują pomocy. I tu wkracza do akcji Gerard, policjant, którego nasza bohaterka nie spodziewała się więcej ujrzeć po tym, jak potraktował ją i jej zeznania 11 lat wcześniej. Powiedzieć, że się nie lubią to tak, jakby nic nie powiedzieć.
Nie będę opisywać fabuły, bo tego nie umiem ale chcę Wam powiedzieć, że lektura dostarczyła mi wielu emocji, a to chyba chodzi. Bywałam zła, wściekła, rozbawiona, a potem autorka zafundowała mi takie zakończenie, że miałabym ochotę wrzeszczeć: "Hej Hanka, to nie może być! To nie może się tak skończyć! Dlaczego?!" Cóż, żeby dowiedzieć się dlaczego, sięgam od razu po tom drugi 😁

Muszę przyznać, że książka mnie zaskoczyła. Pozytywnie rzecz jasna. Sposób prowadzenia akcji, słownictwo takie jak lubię. Uprzedzenia, tajemnice, stalking, obojętność, miłość i wiele innych uczuć. Ciężko było mi się oderwać od czytania choć na chwilę. I na dokładkę absolutnie zaskakujące zakończenie. Szukam kontynuacji. Polecam

Bardzo, bardzo dobra książka! Wstrząsająca, wzruszająca, łzy się cisną. Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu pisarki, gdyż jest to jej debiut.

Zainteresowałam się cyklem Hanny Greń „ Polowanie na Pliszkę „, chyba trochę za sprawą mojej przekornej natury. Dlaczego? Ano, dlatego, że czytałam o „ Pliszce „ skrajne opinie na LC, aby się przekonać, jakie wywrze na mnie wrażenie rozpoczęłam swoje prywatne
„ polowanie”, aż udało mi się przy odrobinie szczęścia dorwać w bibliotece obydwie równocześnie.
Zaczęłam czytać i … lektura wciągnęła mnie bez reszty. Stwierdziłam, że mi się podoba ta opowieść o Pliszce. Zniknęłam dla świata zewnętrznego na całe cztery godziny. Fakt, że sięgając po tę książkę liczyłam bardziej na kryminał, bo do takiej kategorii została w końcu przypisana, ale nim nie jest. Nie znalazłam tu dreszczyku emocji typowego dla tego gatunku, ale za to świetnie połączone wątki obyczajowo – sensacyjne. Umiejętnie wyważona akcja, każdy detal perfekcyjnie dopasowany, bo autorka doskonale wie, o czym pisze i co chce przedstawić. Jednocześnie miałam szerokie pole na snucie własnych domysłów i spekulacji.
Urzekł mnie niesamowity styl i język Hanny Greń, który ma w sobie coś specyficznego i fascynującego. Pisze barwnie i lekko, dzięki temu czyta się właściwie samo w tempie ekspresowym. Stworzyła świetnych bohaterów, wyrazistych z charakterkami. Kornelia, której życie nie oszczędzało i jak się potem okaże, wcale nie zamierza zafundować jej taryfy ulgowej wzbudziła we mnie pokłady sympatii. Gerard Skrzypczak natomiast początkowo najzwyczajniej w świecie mnie denerwował, ale potem w miarę rozwoju akcji i...