Jakość życia młodzieży. W zdrowiu i w chorobie.

Jednym z zasadniczych dążeń człowieka jest dążenie do szczęścia, dobro-stanu, do realizowania potencjalności i pełni rozwoju. W okresie rozwojowym - na etapie dzieciństwa - to od świata dorosłych w bardzo dużym stopniu zależy, czy dzieci są szczęśliwe, w jakim stopniu zaspokojone są ich potrzeby biologiczne i emocjonalne, jak przebiega ich rozwój oraz jaka jest ich jakość życia. To rodzice i opiekunowie są ostoją ich bezpiecznego świata. Kulturową funkcję przenoszenia dziecka w świat wyobraźni, fantazji, dostarczania pojęć na temat dobra i zła, wizji i dążenia do szczęścia pełnią bajki, baśnie i mity. Mogą one nieść wyobrażenia o oczekiwanej jakości życia. W okresie adolescencji, wraz z osiąganiem dojrzałości biologicznej i nabywaniem dojrzałości psychospołecznej, osiąganiem autonomii, kształtowaniem się tożsamości, stawianiem sobie celów, rozwojem aspiracji i dążeń, poczucie szczęścia i dobrostan w zdecydowanie większym stopniu zależą od stopnia rozbieżności pomiędzy marzeniami i aspiracjami nastolatka a możliwością ich realizacji. Międzynarodowa Konwencja Praw Dziecka uznaje prawo dziecka do „najwyższych osiągalnych standardów zdrowia, czasu wolnego i edukacji. Uznaje także prawa do standardu życia adekwatnego do fizycznego, umysłowego, duchowego, moralnego i społecznego rozwoju". Wszystkie wymienione aspekty praw dziecka to właściwie standardy lub cechy jakości życia dzieci.