Katharsis

Już myślałam że ta książka się nigdy nie skończy. Uff...ależ się wymęczyłam, ale była to część trzecia tej trylogii i chciałam doczytać do końca. Nie poległam, ale mało brakowało, ja rozumiem potrzebę suspensu w powieści, ale ta powieść to jeden ogromny suspens do niczego nie prowadzący, czyli w jak najbardziej negatywnym tego słowa znaczeniu . Jedyny chyba plus był taki że na początku tego trzeciego tomu panowie autorzy przypomnieli wszystkie, chociaż chyba właściwie nie wszystkie , bo było ich tam bez liku , z czego połowa zupełnie niepotrzebna, postacie i zafundowali czytelnikowi krótki opis każdego z nich . Niestety na dłuższą metę to i tak się na nic zdało, bo sposób prowadzenia narracji , ciągłe przeskoki miejscowe czasowe i osobowe sprawiały że, przynajmniej ja, pogubiłam się kolejny raz . Podejrzewam że i autorzy chyba nie połapali wszystkiego, bo chociaż niby główny wątek jakoś w końcu został doprowadzony do końca, to jednak wiele rozdrobnionych poślednich wątków zaginęło w akcji jakby panowie pisarze zupełnie o nich zapomnieli. Mnóstwo wątków , wiele postaci , zdarzeń i makabry obliczonej moim zdaniem na szokowanie czytelnika . Do tego sporo psychologii i psychiatrii jednak głównie w hasłach , często zupełnie nie tłumaczonych . Oprócz znanego kanibalizmu i kastracji , pojęcia takie jak : paranoja indukowana, taksydermia, gnoza,dysocjacja, inkorporacja i parę innych , do tego teksty piosenek i dialogi w języku angielskim i niemieckim, nie tłumaczone , ale za to ...

Niestety jestem bardzo rozczarowana tą serią. Pierwszy tom był dobry, drugi czytało się...tak sobie, a trzeci wymęczyłam. Jedno w tym cyklu jest stałe - depresyjny, przygnębiający klimat. Po lekturze tych książek człowieka dopada ekstremalny dół, ale co się dziwić, w końcu tematyka dotyczy pedofilii. Udana wiwisekcja bohaterów też dokłada cegiełkę do ciężaru fabuły. Niestety moja cierpliwość polegała przy szeroko pojętym nadmiarze: bohaterów, zdarzeń, wątków, wynaturzeń. Zmęczył mnie też styl autorów. Trochę liryczny, metaforyczny, wymagający ciągłej czujności przy pokonywaniu labiryntów umysłów bohaterów, bo zgubić się w różnych odniesieniach, retrospekcjach i porównaniach bardzo łatwo. Do irytacji doprowadzała mnie też pani detektyw, której profesjonalizm, z każdym tomem, leciał na łeb na szyję i stwierdzam, że odznakę musiała wygrać na loterii. Zakończenie głównej sprawy szkoda komentować, jak dla mnie wkradła się tam jakaś niedorzeczność, autorzy popłynęli, jak zresztą przy kilku innych tematach. Reasumując, moje oceny dla każdego z tomów to 4, 3+, 3= Średnia cyklu wychodzi lekko ponad trójczynę. 

“Katharsis” nie porusza już właściwie żadnych nowych wątków, a bazuje na tych rozwiniętych w poprzednich książkach. Tutaj odkrywamy tylko nowe twarze naszych bohaterów i powoli zaczynamy rozumieć, jak bardzo skomplikowany i rozbudowany świat stworzyli autorzy. Świat, który nie wygląda na fikcję, kreację literacką, a rzeczywistość, która faktycznie mogłaby istnieć. Nie ma w nim szczęśliwych zakończeń, prostych rozwiązań i odpowiedzi, które nasuwają się same. Jak sobie myślę o wszystkich trzech częściach, to mimo tego, że każdą z powieści dobrze mi się czytało, to moją ulubioną jest chyba właśnie ta trzecia, ostatnia. Najbardziej autentyczna, z najintensywniejszymi emocjami i odpowiedziami.

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/09/23/katharsis-40-2020/