Kirke

Bardzo dobra powieść osnuta na mitologicznych motywach. Jednak nieco odbiega od klasycznej kreacji postaci znanych z mitologii greckiej. Kirke, bogini pomniejsza (jak o sobie mawia), jest bardzo ludzka, przepełniona poczuciem winy, miłością, pragnieniem ochrony swego dziecka... Nie takich bogów znamy. Inne postacie też odbiegają od utartego w naszych głowach schematu, np. Odys, żądny walki, władzy, sławy ponad wszystko, nawet rodzinę. Powieść czyta się dobrze.

Dobra, przyznaję się, znowu złapałam się na okładkę :D Czyli może jednak jest we mnie coś z okładkowej sroki? No trudno, jakoś to zniosę ;-) Okładka "Kirke" zasługuje na wspomnienie o niej w osobnym akapicie, ponieważ jest przepiękna. Obwoluta niesamowicie błyszczy, czym przyciąga wzrok, a okładka pod nią ukryta wygląda, jakby była inkrustowana. Do tego jeszcze twarda oprawa. No cud, miód, malina. Wiele osób zachwyca się nią w Internecie, a pozostali zaczynają chyba obawiać się, że na zachwytach nad okładką skończy się lista pozytywów dla tej książki. Jeśli jednak chodzi o zawartość, muszę przyznać, iż jest równie interesująca i dopracowana.

Zanim zaczęłam czytać, zastanawiałam się, co można napisać o Kirke na ponad 400 stronach. Wydawało mi się, że ten mit nie był bardzo obszerny, bo coś tam pamiętałam ze szkoły. Jednak autorka nie poprzestała na samej tytance i jej życiu, lecz zgrabnie wplotła w opisywaną historię wątki z wielu innych mitów.


Według mitologii greckiej Kirke była nieśmiertelną, piękną i wiecznie młodą nimfą, córką Heliosa i Perseidy. Była również czarownicą, poddaną Hekate, podobnie, jak jej rodzeństwo. Zamieszkała na odległej wyspie, gdzie wraz z nią mieszkały oswojone zwierzęta, które według mitów były zaczarowanymi ludźmi. Oddała się tam studiowaniu czarów. Miała również dar uwodzenia żeglarzy, który wykorzystała, zatrzymując na swojej wyspie Odyseusza i jego kompanów na cały rok. To tak w skrócie, dla przypomnienia, jak to wyglądało...

Każdy z nas zna mitologię prawda? Nikomu nie są obce takie imiona, jak Zeus, Kirke, Apollo, Atena, Penelopa, Telemach, Achilles, Helena, Ariadna, Helios, Dedal, Ikar i inne. Bogowie wielcy, bożkowie pomniejsi, herosi i śmiertelnicy. Zapewniam jednak, że nikt z Was nie zna mitologii w takiej formie, jak ta przedstawiona nam w "Kirke". Przecudowna historia ukazująca życie Bogów, jako życie codzienne, takie jakiego my doświadczamy, ze wszystkimi radościami, cierpieniami, miłością, nienawiścią, śmiercią.
Na podstawie historii czarownicy Kirke, córki Króla Słońca, wygnanej z jego królestwa za nieposłuszeństwo, poznajemy całą plejadą znanych nam z mitologii postaci. Razem z Kirke przeżywamy jej historię, aż do bardzo nieoczekiwanego zakończenia, które mnie osobiście zauroczyło. Życie Kirke nie jest łatwe, a jak radzi sobie ze wszystkimi przeciwnościami, które zesłali na nią Bogowie, dowiecie się czytając tę powieść. Ja Wam tego nie powiem, żeby nie umniejszać przyjemności czytania.
Powiem tylko jedno - ja dawno nie czytałam czegoś tak fantastycznego i polecam z całego serca.

Cudowna, magiczna, przeprowadza czytelnika przez fantastyczny świat mitologii.

Jak często oceniamy książkę po okładce? Jak często ręką sięga w księgarni lub bibliotece po powieść którą samą oprawą krzyczy "bierz mnie, czytaj i nie pytaj co dalej"?
'Kirke' właśnie tak mnie wzywała, swym syrenim połyskiem i nie da się ukryć, opinie na LC swoje też uczyniły.
Więc wzięłam.

I czar prysł.
Kocham mitologię grecką, ale zapomniałam o jednej rzeczy. Jak coś ktoś mocno kręci w kanonie w który wierzę mam ochotę gryźć. A Madeline Miller plącze łączy, mota, plecie swoją sieć powiązań. Nie mogę powiedzieć, że nie mającą sensu i składu, ale jednak coś mi nie grało.

Była pewna szansa, że zauroczy mnie magia i moc Kirke. Jej bycie czarownicą, ale... też mi skoro brakło. Na odkrycie jej mocy przyjdzie czytelnikowi poczekać dłuższą chwilę, a jako czekadełko nasza szefowa kuchni Madeline serwuje boską podłość, okrucieństwo, małostkowość i egocentryzm. I mimo, że wierzę, że nikt inny jak greccy bogowie mają prawo do tych przywar i jak u Parandowskiego ich kochałam mimo to tak w 'Kirke' nie mogę. I przez to autorki nie lubię jeszcze bardziej. Odebrała mi część magii mitów.
Chociaż… W zamian za to pozwoliła darzyć sympatią Prometeusza, Dedala, Ariadnę czy Odyseusza. A przed lekturą były dla mnie to totalnie obojętne postaci.

Sama Kirke jest inna. Delikatna, podatna na zranienie, czuła i pragnąca miłości której ciągle nikt nie chce jej dać. Tylko, że w takim środowisku czytanie o dziewczynie która nieustannie cierpi albo błąka się ...