Klub Pickwicka

Mimo 180 lat na karku "Klub Pickwicka" w ogóle się nie zestarzał. Gdy wydano pierwsze zeszyty opisujące całkiem nową powieść Dickensa, Anglicy delikatnie mówiąc nie byli zachwyceni. Dopiero gdy pisarz dodał nowe ekscytujące postaci, oraz rozbudował warstwę społeczną powieści, zeszyty wywołały prawdziwą eksplozję popularności. Od tego czasu książka ta ukazała się w tysiącu publikacji i zawsze cieszy się sympatią czytelników. A o czym jest ta opowieść?

Samuel Pickwick zakłada klub, którego członkowie prowadza filozoficzne i naukowe dysputy na przeróżne tematy. We własnym gronie czują się najlepiej, a sam założyciel cieszy się estymą i zaufaniem swoich przyjaciół, Aby poszerzyć granice swojej wiedzy klub wyrusza na wyprawę poza mury Londynu.
Podczas tej podróży Pickwick pozna czym jest prawdziwa przyjaźń, oddanie, a nawet trafi do więzienia za długi. Osoby którym zaufa, okażą się nie godne jego uwagi, a przypadkiem poznany człowiek znacznie odmieni jego egzystencję.


Niezliczone uczty, suto zakrapiane alkoholem i przekrój przez wszystkie warstwy społeczne Wielkiej Brytanii. Tłumy nietuzinkowych postaci i ciepły humor, zahaczający nawet o pewnego rodzaju groteskę. I to wszystko w jednej publikacji. Dodatkowo Dickens tradycyjnie zawarł swoje przemyślenia co do stanu sądownictwa, oraz wykazał rażące różnice między bogatymi i biednymi warstwami Anglii. Uwielbiam tę książkę i sądzę, że przeczytam ją jeszcze nie jeden raz. Polecam gorąco.

Trzeba do niej dorosnąć. Wtedy można docenić smaczki i "dłużyzny", które tak na prawdę dłużyznami nie są. Ciekawe, jak mało ta książka straciła na aktualności (polecam zwłaszcza opis wyborów w Eatansville).

Ta książka chodziła za mną już dawno, ale dopiero teraz udało mi się ją zdobyć. Czytałam, wg określenia mojego siostrzeńca "micha mi się cieszyła"... ale tylko w pierwszym tomie. Drugi, gdzie pan Pickwick trafia do więzienia i staje się wręcz Aniołem Miłosierdzia wiał po prostu nudą. Trochę tylko ratowały go perypetie pana Wellera seniora i powiedzonka jego syna. Ale ogólnie nie żałuję czasu spędzonego nad lekturą. I mam taką refleksję po przeczytaniu tego dzieła: dlaczego uważa się, że Polacy piją najwięcej - Anglicy im wcale nie ustępują w tym względzie, no może pijają alkohole nieco lżejszego kalibru... I jeszcze jedno: na okładce powinno być ostrzeżenie: "ZABRANIA SIĘ CZYTANIA OSOBOM BĘDĄCYM NA DIECIE" - nie ma siły, oni ciągle coś jedzą, tak, że ślinotok przy lekturze gwarantowany;)

Założyciel Klubu Pickwicka wraz ze swoimi towarzyszami jeżdżą po kraju obserwując i zapisując ciekawe rzeczy. Przygód mają całą masę, jest nawet wątek pościgu za złym i niehonorowym panem Jingle :). Dużo humoru i ironii często z głupoty samych boghaterów :). Fajna więc polecam.

Jedna z moich najulubieńszych książek. Przewrotna i dowcipna. Klasyk.

Dobrego pana Pickwicka niezapomniane przygody. Na skroniach znużonych nudą powiew rzeźwiącej pogody. Błazeństwa Sama Wellera i Jingle'a niecne pułapki, i oda pani Hunter do konającej żabki. Nie trzęsą nas dziś dyliżanse, nie mamy więzień za długi, w niebo strzelają anteny, ziemię objęły szyn smugi. Pękają sztywne koszule na opalonym torsie. Sprawniejsi, silniejsi, mądrzejsi, lepsi jesteśmy czy gorsi? Nie wstydźmy się niepotrzebnie łez zabłąkanych na rzęsach czytając piękne stronice mistrza Karola Dickensa. (Teodor Bujnicki)

Na razie mam przeczytany tylko jeden tom bo drugi muszę dopiero gdzieś zdobyć ale muszę przyznać, że na początku zaczęłam się przy niej troszeczkę nudzić. Dopiero później gdy treść zaczęła się rozwijać wciągnełam się.Książka ta napisana jest z humorem. To takjakby książka w książce. Ogólnie bardzo mi się podobała.

Dowcipna i owszem. Sporo zabawnych sytuacji i ekscentryczny pan Pickwick. Klasyka, jak to klasyka, momentami nudna :-) Ale warto przeczytać.