Opinia na temat książki Kod Leonarda da Vinci

Kod da Vinci po raz pierwszy przyszło mi rozszyfrować w sali kinowej, jeszcze gdy uczęszczałem do gimnazjum. Wiedziałem, że film jest zrealizowany na podstawie powieści Dana Browna, wówczas jednak nikt nie był w stanie mnie przekonać, że historia zawarta na kartach tej książki jest ciekawa. W ogóle czytanie w tamtym czasie nie było moim ulubionym zajęciem, nie czytałem zbyt wielu lektur, a jeśli już to niezbyt dokładnie. W kinie ziewałem niemiłosiernie, podobnie jak większość kolegów i koleżanek z klasy, może poza dwoma, czy trzema osobami, nazwijmy ich prymusami, które były zachwycone zarówno książką jak jej ekrenizacją. Drugi raz styczność z powieścią Browna miałem w liceum, kiedy moja dobra przyjaciółka niemal na każdej przerwie ukradkiem zagłębiała nos w książce. Chwaliła ją, mówiła, weź przeczytaj, bardzo "wciąga". I tym razem nie dałem się namówić. W moim przypadku sprawdziło się powiedzenie do trzech razy sztuka. Jakiś rok później, po zakończeniu liceum wybrałem się na krótkie wczasy do mojej kuzynki, która mieszka nad morzem. To w jej biblioteczce odnalazłem książkę, którą wcześniej widziałem wiele razy na półkach w księgarniach. Za każdym razem przechodziłem obok niej obojętnie, ale wtedy coś mnie ruszyło, pomyślałem przeczytam, może faktycznie coś w niej jest, skoro tylu ludzi ją przeczytało. Tego samego wieczora otworzyłem na pierwszej stronie. Historia rozwijała się dynamicznie i bardzo szybko zostałem wciągnięty w sieć zagadek i spisków. Podąrzałem śladami Langdona i Sophie Noveu, trzymałem kciuki za ich pomyślość - w sprawie rozwikłania zagadki Świętego Graala i wyjaśnienia sprawy zabójstwa w Luwrze. Kibicowałem im wreszcie, by prócz wspólnego celu, połączyło ich również uczucie. Czytając czułem wewnętrzny niepokój. Książka nie zawiodła mnie, nie sposób było się przy niej nudzić. Po jej przeczytaniu na mojej twarzy zagościł uśmiech - to nie był stracony czas.