Czarny amulet

Główna bohaterka coraz odważniej wkracza w świat magii, o którym do tej pory nie zdawała sobie sprawy. Z przyjemnością obserwujemy jak nastolatka staje się początkującą czarownicą, a towarzyszy jej osobisty asystent. Dla mnie osobiście pierwsza część wydawała się zbyt nużąca i zawierała może i zbędne opisy, zbyt naiwna i dziecinna. Czarny Amulet zawładnął mną bez reszty. Uważam, że autor wyciągnął lekcję z pierwszej części i jeśli ta seria ma tak wyglądać, koniecznie sięgam po kolejną. Po przeczytaniu pozostawiła we mnie takiego "książkowego" kaca. Oczywiście na pochwałę zasługuje piękne wydanie książki.

 Czarny amulet to drugi z kolei tom z serii Kroniki Jaaru. Tom pierwszy Księga luster mnie nie zachwycił, ponieważ spodziewałam się żeńskiej wersji Harry’ego Pottera. Jak jest w przypadku Czarnego amuletu? Zdecydowanie jest to dużo lepsza część niż poprzednia. Tamtą czytało mi się z trudem, a tą pochłonęłam w jeden dzień. W porównaniu do tomu pierwszego w tym dużo więcej się działo, praktycznie od samego początku akcja się rozkręca. Nasza główna bohaterka poznaje młode wiedźmy i magiczne istoty podczas wakacji w Hagsborough, do którego wysłała ją ciotka, która postanowiła, że nie będzie ukrywała przed Kate czym jest magia. Mogłoby się wydawać, że teraz będzie już tylko lepiej. Jednak nie wszystko jest takie kolorowe. Kate niestety bardzo odbiega wiedzą i umiejętnościami od innych. „Zdobywa” też sennego prześladowcę. W tej części było też więcej Jonathana z czego bardzo się ucieszyłam, bo w tomie pierwszym jego mała obecność mi przeszkadzała. W końcu poczułam klimat Harry'ego Pottera. Magia „wylewa” się tutaj praktycznie z każdej strony. Muszę przyznać, że Czarny amulet bardzo mnie zaskoczył. Oczywiście na duży plus. Po Księdze luster dużo po najnowszej części się nie spodziewałam, a tu taka niespodzianka. Jeśli autor z każdą kolejną częścią będzie się tak poprawiał, to naprawdę z wielką chęcią będę sięgała po każdą jego nową pozycję. Trzeba też wspomnieć o kolejnej bardzo ładnej okładce. Zdecydowanie Czwarta Strona wie jak zadowolić każda okładkową srokę. Podsumowując to...

„Czarny amulet” to drugi tom Kronik Jaaru Adama Fabera. Życie Kate zmieniło się nie do poznania odkąd dowiedziała się o istnieniu magii. Jednak nadal jest tylko początkującą czarownicą i musi się dużo nauczyć. Na szczęście ma Fiona, który stara się jak może. Podrzuca jej masę notatek i pomaga w zdobyciu praktycznej wiedzy. Ciotka Kate uważa, że najlepiej będzie jak dziewczyna zacznie przebywać wśród osób, które z magią mają do czynienia od urodzenia. W taki sposób Kate wybiera się na przymusowy wyjazd wakacyjny, do Hagsborough. Poznaje tam rówieśników, a znajomość rozpoczynają od nauczenia młodej czarownicy latania na miotle. Jednak nie wszystko układa się tak dobrze. W jej życiu pojawia się senny prześladowca, a Kate zaczyna grozić niebezpieczeństwo.

Ta część podobała mi się dużo bardziej od pierwszej. Przede wszystkim już od samego początku powieści dużo się dzieje. Mam wrażenie, że w „Księdze luster” autor skupił się przede wszystkim na przedstawieniu nam nowego świata, a w drugiej części przeszedł do faktycznych wydarzeń, które chciał opisać. Jako duży plus odbieram dużo większą obecność i wpływ na fabułę Jonathana. Bardzo polubiłam tego bohatera i mam nadzieję, że w następnych częściach również go nie zabraknie. Natomiast minusem nadal jest dla mnie reklamowanie tej książki jako „żeńskiej wersji Harrego Pottera”. Wpływa to porównywanie obu pozycji i wyszukiwanie elementów wspólnych. Zauważyłam podobieństwo np. między domem Selene, a domem Weasley...

Kate Hallander musi zmierzyć się z zupełnie nowymi wyzwaniami i zacząć uczyć się fachu (bo która wiedźma nie umie latać na miotle???) Dlatego też wyjeżdża wraz ze swoją ciotką do miasteczka wiedźm, Hagsborough. Poznaje tam inne nastolatki obdarzone nadprzyrodzonymi mocami. Odkrywają się przed nią karty przeszłości, a zło czyha w miejscu, w którym zupełnie się go nie spodziewa.

Jaar to magiczna kraina, którą jestem totalnie zauroczony. Uwielbiam jej baśniowy klimat. Niestety w "Czarnym Amulecie" nie znajdziemy go za wiele, nad czym ubolewam. Jednakże czytało mi się ją równie dobrze jak "Księgę Luster". Pomimo, że jest kierowana do młodszego czytelnika, ja bawiłem się przy niej świetnie. Powróciłem do świata baśni, legend i snucia opowieści, co osobiście uwielbiam.

Autor w dość ciekawy sposób przedstawia stereotypy związane z wiedźmami. Niejednokrotnie robi wszystko po swojemu, na przykład latając na miotle witki są z przodu, zupełnie odwrotnie do tego co widzimy w filmach i kreskówkach

Wstęp zwiastuje nam genialną powieść. Za chwilę następuje spowolnienie fabuły, które nie jest jednak minusem. Ukazane zostaje życie nastoletniej wiedźmy i jej rozterki. Aż w końcu przychodzi czas na zakończenie, które przynosi nam obrót fabularny oraz napięcie, co zaliczam jako ogromny plus. Później jednak następuje kilkadziesiąt stron spowolnionej akcji. To można już uznać za charakterystyczną cechę tej książki. Dlatego jeśli szukacie powieści w której akcja nie ...

Od kiedy przeczytałam „Krainę luster”, minęło już trochę czasu. Do kontynuacji zasiadłam więc z niemałymi oczekiwaniami, ale też sporymi dziurami w pamięci. Pierwszy tom dosłownie mnie oczarował. Jak było z drugim? Czy po raz kolejny dałam się porwać magicznej krainie?

Kate nie jest już zwykłą nastolatką, to początkująca czarownica pełna zapału do nauki. Pierwszy raz jedzie też na wakacje w iście fantastycznym klimacie, tak, poznaje inne nastolatki obdarzone mocą. Ale to nie wszystko. Jakby w ramach gratisu zyskuje… prześladowcę. Ale nie, żaden tam stalker, przynajmniej nie w rzeczywistości. Ten KTOŚ nawiedza jej sny. Kto to jest? Lista potencjalnych prześladowców jest naprawdę długa…

Muszę się przyznać bez bicia. Początkowo zupełnie nie szło mi czytanie. Napaliłam się na tę książkę, jak przysłowiowy szczerbaty na suchary, a potem zupełnie nie mogłam się wciągnąć. Prawdopodobnie wynikało to z mojej sklerozy. Kilku ważnych rzeczy nie mogłam sobie przypomnieć i początkowo opowieść zupełnie mi się nie kleiła. Dlatego, jeśli zamierzacie czytać tę serię, nie róbcie sobie zbyt długich przerw między poszczególnymi częściami. I oczywiście zacznijcie od pierwszego tomu!

Jednak już po kilku pierwszych rozdziałach akcja intensywnie przyspiesza. Głównie za sprawą magii, która w tej części zaczyna nabierać kluczowego znaczenia. Dziewczyna uczy się czarować, poznaje pierwsze zaklęcia oraz zgłębia tajniki jazdy na miotle. Takimi atrakcjami nie pogardziłby żad...

"Czarny Amulet" to konunuacja serii Kroniki Jaaru autorstwa Adama Fabera.

Pierwszy tom przypadł mi do gustu, jednakże uważałam iż trochę przynudzał. Na szczęście tym razem akcja była ciekawsza i wciągnęła mnie już od pierwszej strony.

W tej części zgłębimy się w dalsze losy młodej czarodziejki- Kate. Czarownica uczy się nowych, nieznanych jej do tej pory magicznych rzeczy. Przebywa wsród bardziej doświadczonych osób, mających do czynienia z magią już od dzieciństwa.
Jednym z problemów Kate są relacje między innymi -od początku nie polubiła jednej dziewczyny a do tego przyjeżdża chłopak, który podoba się Kate.

"Kroniki Jaaru" to bardzo fajna fantastyczna seria, której fabuła bardzo wciąga. Styl pisma autora oraz szybka i wartka akcja pochłania nas. Przez całą książkę czułam się jakbym przeżywała wszystkie przygody wraz z bohaterami.
Jedynym minusem jest to, że cały czas odczuwam że seria jest lekko infantylna. Książki z serii skierowane są raczej do młodszego czytelnika, co nie zmienia faktu że "Kroniki Jaaru" bardzo przyciągają uwagę.
Bardzo polecam!
Książkę zakupiłam za punkty w serwisie Czytampierwszy.pl

Ta część Kronik Jaaru znacznie bardziej przypadła mi do gustu.
Kate zaczyna poznawać czary, latanie na miotle i cały świat czarownic. Ciągle grozi jej jednak niebezpieczeństwo. Dziewczyna nie wie komu może zaufać, a kto knuje przeciwko niej. Pewnie na jej miejscu też byłabym podejrzliwa.
Kiedy i czy w ogóle będzie mogła czuć się bezpiecznie? I jakie niebezpieczeństwa czekają na nią tym razem? Jaką rolę odegra Johnatan?
Tego już nie powiem.