W cieniu drzewa granatu

Topornie napisana. Bez specjalnej akcji, w oparciu o snucie rozmów, które to wypadają dość sztucznie biorąc pod uwagę ich literacki styl nie uwzględniający mowy potocznej, a przecież rzecz dzieje się na wsi. Nie żebym uważała ludzi żyjących na wsiach za tych, którzy nie potrafią się wysławiać, ale biorąc pod uwagę czasy przedstawiane w książce to przypuszczam, że mało ludzi wykształconych używało takiej formy wypowiedzi jaką preferuje autor. I teraz jak mają przekonująco wypaść postaci posługujący się takim pompatycznym językiem ?

Hiszpania, schyłek średniowiecza i koniec harmonii panującej wśród różnych wyznań na tych terenach. Dominująca władza skupia się w rękach katolików. Inkwizycja skazuje wszystkich na życie w bojaźni, gdy tylko padnie na kogość cień podejrzeń, iż nie żyje w zgodzie z przykazaniami kościoła. A tutaj rozgrywki arcybiskupa będą dotyczyć głównie usunięcia muzułmanów i zupełne wykasowanie ich kultury z terenów Hiszpanii.
Autor skupia się na relacjach jakie panują między muzułmanami a chrześcijanami. Przedstawia klan Al Hudajl, który przybywając na te ziemie założył wioskę i skupił całą społeczność muzułmańską, a teraz musi walczyć o swoje przetrwanie. Jest wybór:albo przejście na chrześcijaństwo albo walka o własne przekonania. Relacja z tych historycznych zdarzeń jest przedstawiona właśnie z ich punktu widzenia.
Tyle tylko, że ja tu nie dostrzegam zaangażowania w walkę, a dysputy o przeszłości. Wszystko urasta do sentymentalnej opowieści ...

Tariq Ali jest reżyserem i scenarzystą, co od razu widać w sadze z dziejów islamu, jaką jest jego pięcioksiąg. W pierwszym tomie poznajemy codzienność szlacheckiego majątku z okolic Grenady, kilka lat po jej upadku w 1492 roku, w obliczu rekonkwisty i pierwszych zwiastunów religijnego terroru inkwizycji. Nie trzeba by wielu przeróbek, by adaptować tę historię na film. Zdecydowanym plusem jest możliwość spojrzenia na dzieje, które znamy tylko w podaniu naszej, chrześcijańskiej kultury, z islamskiego punktu widzenia. Autor umiejętnie zawiązuje akcję i potrafi obudzić sympatię dla swych bohaterów. Nie przypisuje wszystkich złych cech jedynie chrześcijanom, widząc też zło i błędy w islamskich szeregach. Jednemu z bohaterów, muzułmaninowi, wkłada w usta dość krytyczną ocenę dziejów islamu: "Zawsze mieliśmy tendencję do obarczania innych odpowiedzialnością za nasze niepowodzenia, ale trzeba przyznać, że sami doprowadziliśmy do katastrofy. Sukces przyszedł nam zbyt łatwo, ale nie zdołaliśmy go unieść. Śmierć przerwała prorokowi jego dzieło, nim zdołał utrwalić jego porządek. jego następcy zaś byli zbyt zajęci mordowaniem się nawzajem i walką o klanowe wpływy. Zamiast przyswajać sobie najistotniejsze cechy podbijanych ludów, woleliśmy wprowadzać własne zasady. (...) Życie wielu muzułmanów zostało złożone w daremnej ofierze, czyniąc zadość naszej rycerskiej naturze".
Ali Tariq stara się też unikać czarno-białych podziałów, nawet jeśli nie zawsze mu to przekonująco wychodzi, najwyr...