Las na granicy światów

Las na granicy światów to jednotomowa historia, która przenosi nas do świata stworzonego przez Holly Black w trylogii Złego Króla. Ja swoją przygodę z twórczością autorki zacząłem właśnie od tej książki.

Opowiadana historia rozgrywa się w Fairfold, mieście, które znajduje się na uboczu, będąc jednocześnie w bliskim sąsiedztwie Dworu Króla Olszyn. W lesie znajduje się także przezroczysta trumna z rogatym chłopcem, który traktowany jest jako miejscowa atrakcja turystyczna.

Cała akcja głównie skupia się na rodzeństwie - Hazel i Benowi, którzy od dzieciństwa marzyli o szalonych przygodach. Poznajemy również Cartera i Jake'a, którzy są uważani za bliźniaków, chociaż naprawdę nimi nie są.

Całość oceniam dobrze - podoba mi się świat wykreowany przez Black, mamy szansę na poznanie bohaterów, relacji między nimi przy jednoczesnej rozbudowie akcji.

To była tragedia. Uwierzcie, bo ostatni raz taką notę wystawiłam dobre kilka (jak nie kilkanaście) lat temu. Styl Holly mnie do siebie przyciąga, dlatego z ekscytacją (ale lekkim dystansem) sięgnęłam po Las na granicy światów. Ups.

Przy trylogii Okrutnego księcia miałam sporo "ale", lecz całkiem dobrze się bawiłam. Tutaj nie znalazłam plusów.

Największy zarzut: ta książka jest bardzo infantylna. Język jest okropny. Dialogi są żenujące. Do tego historia jest nudna jak flaki z olejem. Bohaterów nie da się lubić, mają papkę w głowie, zamiast mózgu i po prostu są nieciekawi oraz mało przyjemni. Czytało się to po prostu źle.

Miałam wrażenie, że Hazel jest wzorowana na Jude (Okrutny książę), ale totalnie nie wyszło to dobrze.
No i fabuła była po prostu dziwna i bez większego sensu. Znowu logika trochę kuleje. Na to da się czasem przymknąć oko, jak jest ciekawie, tutaj nie było.

Zdecydowanie nie polecam, ogromne rozczarowanie i zapewne zajmie pozycję najgorszej książki roku.

Powieść ta jest zupełną odrębnością i w absolutnie żaden sposób nie łączy się z wcześniejszymi tomami „Księcia”. Z treści wynika, że losy bohaterów zamieszkujących miasteczko Fairfold osadzone są przed wydarzeniami rozgrywającymi się w „Okrutnym księciu”.

Tytułowy las mieści się na granicy miasteczka w którym żyją nasi bohaterowie a tam na polanie stoi od niepamiętnych czasów szklana trumna, a w niej rogaty chłopiec ze szpiczastymi uszami. Elfi syn. Mieszkańcy tegoż miasteczka mówią o nim „Książę”, jednak nikt tak naprawdę nie wie kim on jest i kto go tam uwięził.

Daję pięć gwiazdek „na wyrost”. Dwie są po prostu za ten magiczny świat ukazany w książce a którego w sumie jest tak niewiele.

Holly Black to jedna z takich autorów, którzy potrafią mnie poruszyć do głębi i trzymać przy książce aż oczy zaczną mnie piec od czytania. Jest jedną z autorów, których podziwiam i uwielbiam. I jasne, zdarzają jej się gorsze rozdziały, ale liczy się całokształt który jest cudowny, a ta książka po prostu wymiata!

Miasteczko Fairfold nie należy do tych normalnych. Jest pewnego rodzaju atrakcją turystyczną przez zamkniętego w szklanej trumnie elfiego księcia, obłożonego klątwą snu. Wielu śmiałków próbowało go ocucić. A to pocałunkiem, a to wstydliwą opowieścią, a to młotkiem czy siekierą. Uządzane na jego trumnie imprezy do białego rana, nieskrępowane i dzikie, są normalnością. Tylko co jakiś czas w lesie giną turyści, którzy nie byli ostrożni i narazili się leśnym ludziom.
Normalka.

Marzeniem Hazel jest być rycerzem i chciałaby walczyć z potworami. Ma nawet miecz, który znalazła w dzieciństwie. Uwielbia tajemniczy las, który jest pełen magicznych istot. Jej brat potrafi grać elfią muzykę, a jego najlepszy przyjaciel jest podmieńcem. Pozorny spokój Hazel i miasteczka Fairfold psuje dzień w którym zaklęty książe znika ze szklanej trumny. Pewnego ranka dziewczyna budzi się cała ubłocona i zdaje sobie sprawę, że nie pamięta co dzieje się z nią nocami.
Krucha równowaga między mieszkańcami miasteczka a leśnymi stworzeniami zostaje zburzona i potwory zaczynają atakować.

Naprawdę zaskakującą przygodę zaserwowała mi Holly Black. Twórczość autorki znam i przyznam, że "Las na granicy światów" podobał mi się bardziej niż cykl "Okrutny książę". Fabuła książki jest nieco pokręcona - ale - dzięki temu nie byłam w stanie przewidywać następujących po sobie wydarzeń. Lubię być zaskakiwana. 😉
A to co najbardziej lubię w baśniach to mrok - taką gęstą atmosferę zwiastując...

Niestety powieść jest słaba i niewiele się w niej dzieje. Dopiero pod koniec coś się rusza w tej kwestii, jednak zdecydowanie za mało. Autorka połączyła nasz świat ze światem elfów. Niespecjalnie przepadam za czymś takim. Bardziej jednak razi mnie sposób w jaki to zrobiła. Bohaterowie są nudni, dialogi słabe i nawet śpiący królewicz nie dodaje tutaj magii. A nie wspomniałam jeszcze o potworach, które o "potworności" coś może kiedyś usłyszały, ale nikt im nie wytłumaczył, na czym to właściwie polega. Wyszło więc na to, że próbują być straszne i na tych próbach się kończy.

Pierwsze 100 stron czytało mi się dość ciężko, ale później książka tak mnie wciągnęła, że odłożyłam ją, dopiero jak ją skończyłam.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Magiczny świat mnie zafascynował. Na pewno sięgnę po inne książki :)