Opinia na temat książki Latarnicy

Zniknięcia latarników z Eilean Mor, jednej z siedmiu wysp Flannan u wybrzeży północno-zachodniej Szkocji, to jedna z największych i nierozwiązanych tajemnic. Zdumiewa ona historyków i opanowuje wyobraźnię teoretyków spiskowych od ponad 120 lat. Ta historia trzech mężczyzn, którzy pozornie rozpłynęli się w powietrzu, nawiedza życia wielu szkotów, a samą wyspę otacza masa przesądów i rytuałów, niektórzy do dziś twierdzą, że ma ona nieokreślony rodzaj aury, której nie można zignorować. Ta historia prześladuje wielu – i, jak się wydaje, także Emmę Stonex. Latarnicy, powieść autorki przenosi tę historię na zwarte, ale wciąż odległe wybrzeże Kornwalii i aktualizuje akcję do roku 1972, w którym wydarzyło się powieściowe zaginięcie, oraz do 1992, kiedy to dziennikarz śledczy wierzy, że odkrył jego prawdę. Niecierpliwe czekałam na tę książkę, bo przeczuwałam, że znajdę w niej wszystko co tak mocno uwielbiam, tajemnicę, samotność, pewną formę odizolowania i przede wszystkim smutek. Tak, uwielbiam smutek w swoich lekturach. Tak jak uwielbiam historie bardzo skupiające się na bohaterach. Niestety, mam ogromne wrażenie, za ta książka nie wiedziała, czym chce być. Tajemnicą? Rozwikłaniem zagadki morderstwa? A może opowieścią o duchach? Wyglądało na to, że autorka zwyczajnie wrzuciła wszystko do fabuły, by zobaczyć, co może się stać. A dodając do tego bohaterów, których nijak nie można polubić, wątki poboczne, które nic nie wnoszą i przemoc wobec zwierząt, wychodzi raczej ciężkostrawne danie, aniżeli wyborna uczta. Myślałam, że to będzie przerażająca i klaustrofobiczna przygoda, a okazała się zwyczajnie.. miałka. Ale żeby nie było tak negatywnie, to podobały mi się początkowe rozdziały opisujące życie na morzu i ciekawe fakty dotyczące latarni morskich, oraz życia prowadzonego przez latarników. Poza tym niestety, okazała się to być, lektura nie dla mnie.