Opinia na temat książki Łowcy kości

Minęło dobre pół roku od przeczytania piątego tomu Malazanskiej Księgi Poległych, po której poczułam dość spory przesyt tą serią i postanowiłam na jakiś czas odłożyć czytanie kolejnych tomów. W międzyczasie podczytywalam to i owo, ale Malaz ciągle gdzieś tam z tyłu tłukł mi się po głowie i nie dawał o sobie zapomnieć. Czułam, że za jakiś czas będę musiała wrócić do tej serii. I tak się stało.
Podejmując decyzję o powrocie wiedziałam, że po takim czasie nie będzie mi łatwo wejść ponownie w ten skomplikowany i obszerny świat Imperium Malazańskiego - musiałam się z początku posiłkować streszczeniami z poprzednich tomów i angielską Wiki, co z kolei spowodowało dość sporą i wydłużoną obsuwę w czasie czytania tego tomiska zwłaszcza, że liczy on sobie ponad 800 stron. Dzisiaj dobrnęłam do końca szóstego tomu i... niemal zaliczyłam opad szczęki.

Wiele razy zastanawiałam się nad tym cyklem i nad potęgą umysłu i wyobraźni Erikssona. Bo żeby napisać coś tak złożonego, trzeba posiadać w sobie namiastkę geniuszu albo nawet cały jego pierwiastek. Nie wiem i nie mam pojęcia, jak to się autorowi udało, ale ta seria jest dla mnie jedną z najbardziej porywających, jakie w ostatnim czasie przeczytałam.

Dotąd na pierwszym miejscu w kategorii epicko- militarnej fantasy obsadziłam Wegnera z jego "Opowieściami z meekhanskiego pogranicza" no i może jeszcze "Silmarilion" Tolkiena uplasował się tudzież na tym samym miejscu jako arcydzieło ale już bardziej epickie, które bardziej doceniłam za kreację i złożoność świata fantastycznego, bo z militariami to raczej nic wspólnego nie ma. Na nieszczęście obydwu powyższych panów, Eriksson ze swoim monumentalnym dziełem z miejsca wyprzedził jednego i drugiego, skoczył na najwyższe podium i póki co, jeszcze długo z niego nie zejdzie.

Pora się otrząsnąć, zebrać szczękę z podłogi i lecieć dalej wsuwać kolejne tomiska. 🙂

P.S. Ale sierżanta Sójeczki autorowi i tak nie wybaczę.