Opinia na temat książki Marianna

Marianna jest dla mnie wyjątkową powieścią. Wyjątkową z wielu powodów, a jednym z nich jest ten, że od dawna marzyłam o polskim romansie historycznym. Szukałam, rozglądałam się, nie ma. Aż w końcu Autorka zdecydowała się wydać, spełnić małe marzenie, przypadkiem ;) Za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Odkąd usłyszałam że ma być taka książka już zacierałam ręce. A nawet przez chwilę nie przeszło mi przez myśl że mogę się zawieść ;) takiej możliwości nie było.
Ale do brzegu.

Spodziewałam się, że poznamy Mariannę w trakcie jej wojennej działalności, dowiemy się jak żyła jako żołnierz, zobaczymy ją w akcji. W pierwszej chwili jak zorientowałam się że to jednak nie tak i Marianna już ten rozdział zamknęła, a my poznamy go tylko we wspomnieniach... Doszłam do wniosku że może to i lepiej, jednak wojna to nic lekkiego, to ciężki kawał literatury i nie wiem czy aż tak dobrze by mi się to czytało.
W ogóle pierwszy, najpierwszy kawałek powieści też jest wyjątkowo enigmatyczny. Ten pogrzeb i smutek mężczyzny... Wiedziałam że mowa jest o Michale, o przyszłym mężu Marianny i tu znów przeżyłam lekki strach ;) no bo jak to, on kochał poprzednią żonę? Tak bardzo że wpada w depresję? Bałam się że w tym układzie nie będzie mógł w pełni pokochać i docenić naszej bohaterki. Na szczęście tu też się myliłam.

Może od razu załatwię to co mi nie leżało aby potem już tylko się zachwycać ;)
Przeszkadzało mi trochę nagromadzenie Elżbiet. Początkowo, bo potem ciotka Marianny się już tak nie pojawiała, ale w początkowym stadium książki nie wiedziałam czy mowa o teściowej czy ciotce bohaterki. I zanim zaskoczyło chwila mijała ;)
Rozróżnienie Elżbiety - matki i Elżuni - córki Michała nie nastręczało już problemów, to było oczywiste i sensowne, zwłaszcza w obliczu późniejszych wydarzeń.

Marianna łatwego życia nie ma, pomijając już powstańczy epizod w domu ma ojczulka tyrana. Ach jak ja bym dziada udydoliła!
Lubię motyw koszmarnych rodziców i tu jest on świetnie wykonany. Tatulek uroczy ma plany co do narowistej córki, chce ją dać Moskalowi na kokotę. Wyobrażacie sobie? Chyba już niżej się nie da upaść, w obliczu tamtejszego "uwielbienia" dla naszych wschodnich sąsiadów. Na szczęście Marianna ma też mamę, cudowną, ciepłą i mądrą kobietę. Szkoda mi było tej matki bardzo, wydziedziczona, pozbawiona marzeń i należnej pozycji, zgnojona i spracowana. Ale wcale nie złamana, jest zdolna by uratować córkę od losu gorszego od śmierci, daje Mariannie wybór. Albo mąż albo klasztor. Marianna jako wychowanka klasztorna, takiego życia ma po korek, decyduje się więc na ślub. Jak się okazuje dość nietypowy :P
A no bo małżonek do końca wcale nie wie że zawiera związek, oraz jest mu mocno niechętny. Jednak małżonek też ma mamusię, charakteru twardego, posiadającą ogromną siłę przekonywania. Elżbietę polubiłam od pierwszego kopa i wejrzenia, bo jak inaczej? ;) Wie że Marianna będzie idealną kandydatką dla jej Michała, chociażby dlatego że szybko zgodzi się na ślub, bo za bardzo innej opcji nie ma.

Dziewczyna wchodzi więc na salony, podnosi swój status społeczny znacznie, ale wychowania szlacheckiego nie posiada. Cóż więc w tej sytuacji? W tej sytuacji ma cudowną cierpliwą teściową która na salony wprowadzi i savoir vivre'u nauczy ;)
A my obyczajów uczymy się wraz z nią. Bo jak kwestia gorsetów czy mody jako tako była mi znana, tak np wizytówki... Romanse historyczne czytuję tłumnie i hurtowo, obyczaju biletów wizytowych wiem. Ale co i jak z nimi dokładnie? Dowiedziałam się dopiero teraz, dziękuję Ci Romo ;)
Samą Mariannę polubiłam bardzo, jest wyjątkowo przyjazną postacią i taką... Że chciałoby się z nią zaprzyjaźnić, trzyma się za nią kciuki i podziwia. Dziwiłam się Michałowi że nie przepadł od razu. A jeśli chodzi o samego Michała... Początkowo gbur! Ach jaki fajny gbur ;) Zamknięty w sobie, burkliwy, trochę trącił lodem i chłodem. Ale jak żona odkuła kamienną powłokę jego serca, okazało się że ma je ogromne i gorące.
Ale co się facetowi dziwić, raczej pozytywnych doświadczeń z babami to on nie miał. Żonaty czterokrotnie, trzy żony pochował, z żadną się nie dogadywał, żadna nie była w pełni normalna. Kolejnej po Konstancji nie chciał, ale matka była sprytniejsza ;) i na całe szczęście bo z Marianną szczęście znalazł.
Jak już marudziłam mogłoby być ciutkę więcej scen intymnych między małżonkami, ale niemożność ich wystąpienia rozumiem. Dopowiedziałam sobie we własnym zakresie ociupinkę :P
Poza tym scena dla mnie wyjątkowo intymna i jakże cudowna i niewinna i grzeszna i najcudowniejsza - jak Michał Mariannę przez cały dom niesie jak trofeum. Zakochałam się. Chcę więcej.

Postacie drugoplanowe też zasługują na uwagę i zachwyt. Jak miło jest nie znosić zarozumiałej wrednej Klementyny, której cudowne nowe przyjaciółki bohaterki - Izabella i Oleńka ucierają nos, jak przyjemnie jest czytać jak kolejna zołza nabija Klementynie siniora na czole w szale zazdrości. Jaki uśmiech na twarzy wywołuje czytanie o cioteczce Obrazie Boskiej.
Ach i jeszcze nie zapominajmy o pokojówce Marianny - Zosi. Taka fifna dziewczyna, silna i przekonana że wie lepsze co dla pani od samej pani. Ten jej upór co do gorsetów, ciekawe czy sama je tak ochoczo nosi? Cieszyłam się gdy Marianna w końcu postawiła na swoim.

Mamy też wątek kryminalny w książce, co bardzo mnie cieszy, lubię takie dodatki. Powiem szczerze że trochę inaczej widziałam rozwiązanie zagadki, takiego obrotu spraw się nie spodziewałam, więc zaskoczenie miałam. Ach i to jak Michał żonę uratował, jakie to było romantyczne ;)

Podsumowując, książka jest za krótka bo mogłabym czytać i czytać ;) nie mogę się doczekać części o Rozalii i cicho liczę że i brat dziewczyn załapie się na swoją historię. Mam też ogromną nadzieję że koszmarny tatulek oberwie w kolejnych częściach.