Marzenie

Książka mnie nie porwała, ale miło spędziłam z nią wieczór. Mimo tego, że przewidywałam jaki będzie koniec czytałam dalej ciekawa zakończenia. A nuż mnie coś zaskoczy ;) Niestety nic mnie nie zaskoczyło, ale jak już mówiłam – nie żałuję. Muszę szczerze przyznać, że postać Jessicki mnie często irytowała mimo tego, że potrafiłam zrozumieć powody jej zachowania. No ale w końcu ile można komuś powtarzać, że jest ładna, mądra no i że ją kocha nie dostając w zamian prawie nic, a pewnym jest brak zaufania… Oj powiało mi tu brakiem solidarności… ;) Ale denerwują mnie kobiety, które same nie wiedzą czego chcą, wszystkiego się boją i dają zwyciężać przeszłości. Szczerze powiem, że podziwiam Cartera za cierpliwość… no ale cóż… miłość ;) Polecam ją gdy miało się męczący dzień lub gdy od książki oczekuje się tylko chwili relaksu.

Postacie zupełnie bez charakteru, a już najbardziej denerwująca była główna bohaterka. Jessica jest kobietą niedowartościowaną, rozczarowaną małżeństwem i zrujnowaną finansowo. I nieważne ilekroć zakochany w niej mężczyzna wyzna jej miłość i tak powie, że jest beznadziejna.