Opinia na temat książki Medea z Wyspy Błogosławionych

"In­ność może uwie­rać, bo bu­dzi lęk. Po­ka­zuje, że ist­nieje wię­cej sty­lów ży­cia, sys­te­mów spo­łecz­nych, hie­rar­chii war­to­ści, oby­cza­jów, wie­rzeń, po­dzia­łów ról. I że można two­rzyć nowe, wła­sne. To jest nie­bez­piecz­ne, praw­da? Ano­ma­lie są nie­bez­piecz­ne. A je­śli się nie do­pa­so­wu­jesz, je­steś ano­ma­lią."

Nie jest łatwo nauczyć się żyć z trudną przeszłością, lecz Medea stara się cieszyć codziennością, odnajdując szczęście w pracy oraz w roli matki i żony. Gdy z frontu powraca okaleczony psychicznie Thomas, robi wszystko, co w jej mocy, aby pomóc mu odnaleźć spokój i odzyskać radość. Niestety, jej starania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, ponieważ powojenna trauma i rany na duszy są zbyt głębokie. Szukając pomocy przypadkiem dowiaduje się o sanatorium na Wyspie Błogosławionych. Okazuje się, że dyrektorem placówki jest mężczyzna, który niegdyś odegrał w jej życiu bardzo ważną rolę.

Wspaniała, przejmująca opowieść zamykająca serię o Medei Steinbart. Przenosimy się w czasy międzywojennej rzeczywistości i wielu zmian społecznych. Ciężkie frontowe zmagania, pozostawiły po sobie wielu obolałych fizycznie i psychicznie żołnierzy, często niezdolnych do samodzielnego życia. „Miasto wciąż pozostawało niespokojne”. Każdy pragnie przetrwać mimo niedoborów żywności i wysokich cen towarów. Mada, za wszelką cenę, stara się utrzymać swój zakład krawiecki, nie bojąc się podejmować odważnych decyzji. Wykazuje w tym niezwykłą kreatywność oraz odwagę, nie poddając się nawet w najtrudniejszych chwilach. Autorka w poruszający sposób domyka istotne wątki wcześniejszych tomów, ukazując dalsze losy ważnych dla Mady osób oraz przypomina nam, że nigdy nie powinniśmy tracić nadziei. Uwagę zwraca również język, którym posługuje się autorka – piękny, dojrzały, pełen złotych myśli.