Opinia na temat książki Miasto cieni

Recenzję przygotowała Nanaia, jej pełna wersja jak zawsze na Hipogryf.pl:

https://hipogryf.pl/miasto-cieni-osobliwe-dzieci-ratuja-pania-peregrine/

[...]Uwielbiam sposób pisania Ransoma Riggsa. Nie jest poetycki, ale nie można mu zarzucić surowości. Jest jak leniwy potoczek – harmonijny i przejrzysty, a jednocześnie migotliwy i pełen blasku. Niewątpliwie ta łatwość, z jaką autor przekazuje czytelnikowi to, co widzi i czuje Jacob, wpływa na odbiór książki. Przy całym ciężarze tematyki, takiej jak śmierć, miłość i strach, Miasto Cieni czyta się z łatwością, Autor nie odbiera powagi trudnym kwestiom, które porusza, ani nie traktuje ich pobłażliwie, jako ciekawe tło. Pokazuje on II wojnę światową z należytym szacunkiem, ale tak, żeby młody czytelnik zobaczył coś dobrego pod gruzami, tę iskrę nadziei wśród morza łez.

Osobliwy Dom Pani Peregrine zachwycił mnie zdjęciami osobliwców. Fotografie w Mieście Cieni są jeszcze lepsze! Widać, że miejscami autor pisał historię pod zdjęcia, które znalazły się w książce, i choć powinno brzmieć to sztucznie, jest wręcz odwrotnie. Riggs pięknie wkomponował w tekst wszystkie historie zaklęte na tych fotografiach, dzięki czemu oglądanie ich jest jak patrzenie na urzeczywistnione fantazje. To właśnie czyni cykl Osobliwego Domu tak wyjątkowym. Czytanie tych książek przypomina oglądanie albumu fotograficznego, w towarzystwie kogoś, kto to wszystko widział na własne oczy i bardzo chce się podzielić przeżyciami.

Miasto Cieni to, w teorii, książka dla młodzieży. I nie da się ukryć, że jest idealna dla grupy wiekowej, która szuka własnej tożsamości, jest ciekawa świata i głodna wrażeń. Język jest piękny i prosty, postaci jak żywe, a do tego książka bezczelnie się kończy w momencie, w którym ciekawość czytelnika sięga zenitu. Gdyby tylko wszystkie młodzieżówki były tak mądre i urzekające... Na szczęście wiek to tylko liczba i tym osobliwym cyklem może cieszyć się każdy czytelnik, niezależnie od wiosen na karku!