Opinia na temat książki Milczenie nut

,,My jednak po części jesteśmy tymi duchami z przeszłości... A duchy nie układają sobie życia tak, jak inni. Muszą żyć z ciężarem tego, co sprawiło, że są duchami".


W "Milczeniu nut" przenikają się nawzajem dwa światy, dwie miłości, dwie młode dziewczyny. Dwie rzeczywistości dzieli 30 lat, a melodia przeszłości odbija się głębokim echem w życiu głównych bohaterów.
W preludium poznajemy Lili, młodą Żydówkę z Budapesztu, pracującą niewolniczo w niemieckim obozie pracy.
Dalej, w części pierwszej, poznajemy Zuzię i Tomka i na nich skupiają się pierwsze setki stron. Czytamy o ich pięknych, młodzieńczych losach, poznawaniu życia, wkraczaniu w dorosłość, przygodach ze sztuką oraz tajemnicach rodzinnych Zuzi, które starają się rozwikłać.
Druga część opowieści jest bardziej mroczna i zagmatwana.
Opowieść jest wspaniałe przemyślana, język jest bardzo wyszukany i finezyjny - całość jednak czyta się z lekkością ( mimo,że jest to niemal 840 stronicowa książka).
Autor musi być bardzo oczytaną osobą- sprytnie wpłata między kartki wiele literackich fragmentów. Przemyca do powieści również dzieła malarzy, co czyni bardzo ciekawą formę twórczą.
Moje serce skradł najbardziej wątek miłosny Adama i Lili, który kładł cień na rodzinie Zuzanny. Uwielbiam książki, które opowiadają o tragicznych zdarzeniach podczas drugiej wojny światowej. Przecież "Kto nie będzie znał historii, będzie musiał przeżyć ją na nowo".
Postacie w "Milczeniu nut" są fikcyjne, jednak wydarzenia takie jak niewolnicza praca w Bydgoszczy więźniarek z obozu Stutthoff i ich marsz śmierci, to historia prawdziwa.
Jest to unikalna powieść, emanującą mądrością, spokojem oraz artyzmem. Bardzo polecam - mało teraz tak szlachetnych wydań ☺️