Opinia na temat książki Na śniadanie... tort szpinakowy

Joanna Lisek, główna bohaterka powieści " Na śniadanie... tort szpinakowy" to niespełna czterdziestoletnia mama, 7 letniego, rezulotnego Filipka.
Poznajemy ją jako roztrzepaną, lekko zagubioną kobietę, która po rozwodzie z mężem próbuje poskładać swoje życie na nowo.
W tym szaleństwie jest reguła, przypadkowo ( w książce dowiedzie się jak) poznaje tajemnicego Dawida- faceta który odmieni jej życie.

" Każdy z nas ma jakieś blizny- powiedzialam z powagą- Twoja jest widoczna dla świata. Te w naszych sercach pozostają ukryte, ale to nie znaczy, że ich nie ma i że nie musimy nauczyć się z nimi żyć"

Nowa miłość pozwoli jej otworzyć się na świat, a także pokazać romantyczą duszę, którą zawsze musiała ukrywać.

To powieść o miłości, ale także o przyjaźni. Tej prawdziwej, która niczego od nas nie oczekuje w zamian, no może poza zaiteresowaniem i wspólnie spędzonym czasem, ale chyba to własnie na tym polega przyjaźń. Chyba każdy z nas marzy o takich oddanych przyjaciołach jak Sasza i Ola. Czy ich życie jest tak piękne jak się z pozoru wydaje. Czy staruszek świat ma dla nich jakiś nowy plan??

Joanna ma ogromne wsparcie w swojej mamie, częstokroć chcąc zebrać swoje myśli, wybiera się do rodzinnego domu:

"W chwilach trudnych, gdy serce rozdziera ból, a smutek zdaje sie byc jedynym towarzyszacym nam uczuciem, człowiek ma potrzebą powrotu do tego, co dobre znane i bezpieczne"

Obraz tej relacji pokazuje nam jak ważne dla człowieka jest wsparcie rodziny, budowanie poczucia bezpieczeństwa, na tym najważniejszym fundamencie. Nawet gdy rodzina ta jest niepełna.

Mały minus dla powieści to zabrakło mi trochę szpinaku w tym torcie. Chyba, jednak miałam większe oczekiwania co do tego motywu. Mimo to jest to bardzo przyjemna lektura, która popiera zdecydowanie moje ulubione hasło " Niemożliwe nie istanieje". Trzeba tylko otworzyć szeroko serce i umysł, a resztę los dopisze nam sam!