NOrWAY. Półdzienniki z emigracji

Polonista, bibliotekarz, dziennikarz i muzyk amator w świecie emigracji montuje ścianki gipsowo-kartonowe, miesza beton i składa meble w luksusowym hotelu. Robi wiele, by zarobić pieniądze i spłacić długi. Mierzy się z samotnością i depresją, a wszystko to opisuje w luźnej formie, która nie jest dziennikiem i nie jest pamiętnikiem, ale do tych form jej najbliżej. Autor skupia się na szarej codzienności, którą opisuje ze szczerością. Mówi o tym, co wcześniej myślał o Norwegii, Oslo czy emigracji, a jak w jego wypadku to wyglądało naprawdę. Opowiada o ludziach wokół siebie i o miejscach, w których się znalazł.

Odkąd pamiętam dorośli wokół mnie emigrowali za lepszymi zarobkami, ale pierwszy raz spotkałam się z tak szczerą opowieścią człowieka, który musi zostawić bliskich i dobrze znany kraj. W końcu mogłam wniknąć w umysł osoby, która znajduje się tyle kilometrów od tego, co zna. Która szuka pracy, szuka mieszkania i szuka miejsca dla siebie.

Lubię szczerość i lubię więcej wiedzieć o codzienności zwykłych-niezwykłych ludzi, więc tytuł ten sporo wniósł do mojego życia. Pozwolił mi spojrzeć z nieco innej perspektywy na to, co znajduje się wokół mnie i teraz wszystko rozumiem trochę bardziej. Piotra Mikołajczaka nie trzeba lubić, ale można dzięki niemu trochę zyskać.

Co ciekawe! Książka podzielona jest na kolejne lata emigracji autora, a przy początku opowieści o każdym roku znajdziemy kod, po którego zeskanowaniu możemy zobaczyć więcej zdjęć, niż z...

Całkiem spoko, bez koloryzowania :)

"Nowy kraj, nowi ludzie, nowe sny."

Ilu Polaków wyemigrowało do Norwegii w poszukiwaniu nie tylko finansowego raju? Według Norweskiego Urzędu Statystycznego jesteśmy najliczniejszą mniejszością narodową w tym kraju, a liczba zarejestrowanych osób przekracza 100 tysięcy (dane z 2021).

Książka „NOrWAY. Półdzienniki z emigracji” według słów autora nie jest reportażem, ani próbą odmalowania obrazu polskiego emigranta w Norwegii. Zastanawiać się jednak można ilu z nich przeszło podobną drogę, by dosięgnąć wyśnionego raju, a ilu się na niej pogubiło i zawróciło z poczuciem porażki.

Co uderza od pierwszych stron, to szczerość i nieunikanie trudnych tematów. Autor, humanista z wykształcenia, ma niebywałą lekkość snucia opowieści, a zarówno w języku, którego używa jak i z nich samych bije autentyzm. Nie lukruje, ale i nie demonizuje, nazywa rzeczy po imieniu. Nie narzeka, ale i nie zachwala. Pokazuje sinusoidę swoich nastrojów od nadziei po depresję. Blaski i cienie emigranckiego życia. Podobieństwa i różnice pomiędzy krajami. Wady i zalety.

Zajmująco i z humorem podszytym sarkazmem przytacza Polaków rozmowy przy pracy i kieliszku. I anegdoty pisane przez życie. Dzięki temu książkę praktycznie się pochłania. Trzeba jednak mieć na uwadze, że jest to subiektywne spojrzenie autora, wynikające z jego osobistych doświadczeń, emocji i przemyśleń, któremu jednak nie można odmówić dużej dawki dystansu do samego siebie.