Zaplątane drogi

Ta część „Oceanu uczuć” jest znacznie lepsza od swojej poprzedniczki, lżejsza w stylu i bardziej przystępna. Bardziej wyraziście zostały oddane emocje bohaterki i jej losy są przedstawione w sposób przejrzysty i chronologiczny. Mniej jest w niej opisowych bezdialogowych partii tekstu, za to częściej pojawiają się rozmowy. Są oczywiście w niej także przemyślenia, rozważania, ale są dominujące i przytłaczające pozostałą treść, dzięki czemu powieść czyta się znacznie lepiej.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2023/01/1288-ocean-uczuc-tom-ii.html

,,Cóż, podjęłam już decyzję i nie chciałam go nigdy więcej ani widzieć, ani słyszeć. Jedyne, czego pragnęłam, to uwolnić się z toksycznego związku, w którym tkwiłam od lat, i zapewnić swojej ukochanej córeczce harmonijne i radosne życie".

Cóż, książka jest bardziej opowiedziana trudami życia, niż szczęściem, które kojarzy się z okładką. Nasza postać nie miała w życiu łatwo i jakby jej nieszczęść jest ciąg dalszy. Spodobało mi się najbardziej to, że o swojej córeczce zawsze wypowiada się z największym uczuciem. Bardzo ją kocha i jest w stanie poświęcić dla niej wszystko. Chce zafundować jej wspaniałą przyszłość, choć chwilowo sama nie widzi jej nawet dla siebie.
Tutaj przerwę, by powiedzieć wam, że cała pozycja wypełniona jest jakby dziwnym spokojem. Chwilami wyczuwa się tutaj bujającą depresję, która nie opuszcza bohaterów. Oni niby się cieszą, ale tylko słowami. W sumie trudno im się dziwić, skoro ich dotychczasowe życie kręciło się wokół przemocy i alkoholu. Teraz chcą mieć ten etap za sobą, dlatego nasza postać zabiera swoją córkę do Austrii. Jest o tyle ciekawie, że reszta despotycznej rodziny nie ma o tym zielonego pojęcia. To jednak nie koniec ich podróży. W innym miejscu w kręgu innej rodziny pozna pewnego mężczyznę, który jest miły nie tylko dla niej, ale i dla Zosi, co ona docenia najbardziej. Jednak jak tytuł sam głosi, drogi te są tak poplątane, że na szlaku ku szczęściu stoi przeszłość tego mężczyzny. Wyjawienie bowiem tajemnicy nie będzie ani pr...

Jak już wspominałam przy recenzji tomu pierwszego o sięgnięciu po tę serię, zadecydowała okładka części drugiej obiecująca wyprawę do cudownej Toskanii.

Anna wraz z sześcioletnią córką opuszcza męża alkoholika i udaje się do swojej matki mieszkającej w Austrii. Tam decyduje, by spędzić kilka tygodni w słonecznej Toskanii. Pod strzelistymi cyprysami, pośród zachwycających budowli i smaków włoskiej kuchni powoli odzyskuje spokój. A gdy pewnego dnia na jej drodze staje tajemniczy fotograf Frederico, Anna czuje, że znalazła swoją bratnią duszę. Czy to możliwe, by los się wreszcie do niej uśmiechnął?

Pomijając prolog rodem z psychologicznych poradników, widzę zdecydowany progres w porównaniu z tomem poprzednim.
Przede wszystkim Anka zyskała głos dzięki narracji pierwszoosobowej. Chciałoby się rzec: Alleluja! W końcu jej wierzę, wraz z nią współodczuwam i przeżywam wszystko, co ją spotyka. Autorka zdecydowanie szybciej dociera też do brzegu, zwiększyła ilość dialogów i obniżyła górnolotność tonu, przez co stał się łatwiejszy do przełknięcia. To moi drodzy jest ogromny skok rozwojowy, nareszcie lektura stała się niemalże przyjemnością, nie jak w przypadku części poprzedniej drogą przez mękę.

Generalnie po "Ocean uczuć. Zaplątane drogi" śmiało można sięgać bez znajomości tomu poprzedniego. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, jest pokrótce przypominane i zdecydowanie wystarcza, by w pełni cieszyć się lekturą oraz obiecaną wyprawą do Toskanii.

Zaplątane drogi ludzkiego życia

"Zaplątane drogi" to drugi tom "Oceanu uczuć", czyli debiutu Marioli Sternahl. Kiedy czytałam tamtą książkę, miałam kilka zastrzeżeń, ale wiedziałam, że ta historia ma potencjał. Tym razem tych nieścisłości było już dużo mniej, a powieść mi się bardzo podobała. Zdecydowanie widać progres, co bardzo lubię w książkach — widać, że Autor dbał o swój warsztat i o to, by jego twórczość stawała się coraz lepsza.

Mariola Sternahl ponownie nie unika trudnych tematów, pisząc o nich w delikatny sposób. Toksyczny związek, trudne relacje rodzinne, bolesne wspomnienia i brak nadziei na lepszą przyszłość to tylko niektóre wątki, o których przeczytacie w powieści.

Książkę czyta się naprawdę bardzo dobrze, a świat bohaterów szybko mnie wciągał. Z zainteresowaniem śledziłam losy przedstawionych postaci i zastanawiałam się, czy Anna da sobie jeszcze nadzieję na szczęście.

Powieść zdecydowanie warto przeczytać, ale dla lepszego jej zrozumienia sięgnijcie najpierw po pierwszy tom. Jeśli wnikniecie w tę historię, to zdecydowanie doświadczycie "oceanu uczuć", a przy okazji przeczytacie naprawdę dobrą pozycję. "Zaplątane drogi" szczególnie spodobają się osobom chętnie czytającym obyczajówki, ale również tym, które lubią podróże w ciekawe miejsca przy pomocy opisanych przez Autora krajów.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od Wydawnictwa...