Opinia na temat książki Ognisty tron

Egipscy zostali wyzwoleni, a Apopis – wąż chaosu, lepiej się z nim nie zaprzyjaźniać – rośnie w siłę. Żeby powstrzymać go przed uwolnieniem się, Sadie i Carter z rodu Kane będą musieli odnaleźć boga słońca Ra. Wspomniałam, że mają na to niecały tydzień? Do tego czekają na nich liczne niebezpieczeństwa. Czy ktoś się tego spodziewał?
„Ognisty Tron” przeczytałam bodajże w dwa dni. Pomogła trochę długa jazda autobusem, trochę nadmorska aura (książkę czytałam w wakacje), ale najbardziej to, że jest niesamowicie wciągająca. Dużo się dzieje już od pierwszej strony, nie ma tu zbędnych długich wstępów. Dodatkowy plus należy się za brak dłużyzn w dalszej części lektury. Akcja od razu mnie porwała. Jak zawsze u tego autora mogłam liczyć na dużo dynamiki, zaskakujące zwroty akcji czy wciąż narastające napięcie. Lekko irytowała mnie atmosfera wyścigu z czasem. Była to powtórka z poprzedniego tomu. Ale przecież trochę dramatyzmu nie zaszkodzi, nie?
Inną lekko irytującą mnie rzeczą były wątki miłosne. O ile ten mający związek z Carterem był dla mnie zrozumiały i ciekawy, to tego dotyczącego Sadie nie mogłam znieść. Nie spodziewałam się po autorze opisania trójkąta miłosnego. Był on moim zdaniem wprowadzony na siłę. Sytuacje ratowało to, że Sadie nie była kolejną dziewczyną czekającą na ratunek z rąk księcia na białym koniu. Jak już mówię o bohaterach, to wspomnę, że kolejny raz są oni świetnie skonstruowani. Tym razem nie byli oni przerysowani. Autor świetnie ukazuje targające nimi uczucia i emocje. Pisarz wprowadził też liczne nowe postacie, które także były dobrze zarysowane i które dało się polubić. Najcieplej wspominam karła Besa, a na to, co z nim się stało, to aż zakręciła mi się łezka w oku.
„Ognisty Tron” jest bardzo dobrą jako kontynuacją serii, jak i jako osobna książka. Ponownie mogę Wam polecić powieść Ricka Riordana.