Drewniana Twierdza

Akcja w trzecim tomie cyklu nabiera rumieńców, wychodzi z zapyziałej wioseczki, gdzie niewiele się dzieje, zyskuje (niemal dosłownie) wiatr w żagle, co dobrze robi powieści. Nawet wtręty dwudziestowiecznej mentalności i moralności chyba przez to już mniej rażą, choć wciąż jeszcze mnie śmieszy, iż po kilku miesiącach intensywnego życia w 17-wiecznym "realu" najbardziej bohaterom brakuje komputera, książek z biblioteki, muzyki w słuchawkach i... telewizji. Czyli najbardziej w życiu człowiek potrzebuje prefabrykowanej rozrywki. No cóż...
Pojawia się też wreszcie na dłużej nieco rubaszny, ale poczciwy, Kozak Maksym Omeljanowicz - chyba najsympatyczniejsza z postaci, zapowiadana dotąd na samym końcu poprzednich części tego cyklu listami do atamana.
Trochę jednak zaskakuje, że nauczyciel ze stażem odruchowo zaczyna nienawidzić Niemców, gdy tylko poczuje zapach Cyklonu B, mimo, iż używają go...Chińczycy. Coś jakby odruch Pawłowa? Opowiadania przodków o przeszłości najwyraźniej mają większy wpływ na stereotypy, niż jesteśmy w stanie przypuścić...

Przyznam że I tom tej opowieści bardzo powoli nabierał tempa...(mimo wybuchowego początku i efektownego opisu z tyłu okładki ) autor powoli dozował nam napięcie , troszke irytowała mnie też "wszech-wiedza" jaka przejawiali bohaterowie i ich przemądrzałe dyskusje-lecz przyznaję że w pewnej chwili po prostu dałam się wciagnąć w rozgrywajace się zdarzenia i końcówka tomu III ( zdecydowanie najlepszego z dotychczasowych części) pozostawiła we mnie ogromną ciekawość...co będzie DALEJ??? Z niecierpliwoscią czekam na tom IV.

Hmm. Powiem tak: Pilipiuk jest mistrzem ciągnięcia niemiłosiernie akcji, ale w taki sposób, że czytelnik jednak sięga po kolejne tomy, bo po prostu MUSI dowiedzieć się co będzie dalej. Moim zdaniem 2 tomy serii "Oka Jelenia" w zupełności by wystarczyły. Te książki są jak narkotyk.

Trzeci tom czyta się szybko i przyjemnie. Rozwiązuje się w nim kilka tajemnic ale pojawiają się również dodatkowe, ciekawa wątki. A zakończenie? Jak zwykle urywa się w trzymającym w napięciu momencie. Radzę od razu zaopatrzyć się w IV tom ;)

Dobry tom, cyklu Oka Jelenia. Rozwiązane kilka tajemnic, a akcja gna do przodu. Widać zakochanie autora w kozaczyźnie i bohaterach typu "zrób to sam". Pułapka na helikopter, pierwsza klasa. Niezłe. Teraz kolej na "Pana Wilków".

Czytałam ją nieco dłużej niż poprzednie części, ale przyznać trzeba, że wciąga tak samo. Muszę przyznać Markowi rację, dla mnie, studentki archeologii jego położenie byłoby znalezieniem się w raju.

Oko Jelenia to mistrzostwo. I nie przeszkadza mi nawet, że Pilipiuk powtarza większość starych pomysłów i schematów i że nie jest już świeży. Pomimo to, Oko Jelenia uważam za mistrzostwo świata.

Dokładnie tak samo jak szanowane przedmówczyni... Trzeba przebrnąć przez początek, a potem ani się obejrzysz :)

O ile poprzednie dwie częsci podobały mi się, o tyle w tej zaczęło wiać nudą...

Nie podoba mi się, nie podoba mi się, nie podoba mi się!