Opowiem Ci o zbrodni. Historie prawdziwe

Pozostaję w temacie true crime. Tym razem nieco inna forma. Znani i lubiani autorzy kryminałów przestawiają znane zbrodnie w formie opowiadań.
Już znałam większość tych spraw słuchając podkastu kryminalnego "Piąte nie zabijaj" Justyny Mazur.
Bardzo polecam.
Książkę czyta się błyskawicznie, szczególnie jeśli ktoś lubi takie tematy. Mnie bardzo wciągnęła.

Niestety dla mnie było to dziwne doświadczenie i nie wiem do końca, czy taka forma mi odpowiada.
Zdecydowanie lepiej słucha się suchych faktów o samej zbrodni i toczącego się śledztwa, bez całej tej otoczki fabularnej.
Takie jest przynajmniej moje odczucie.
Jednak jeśli będę miała możliwość przeczytania innej części tej serii to na pewno po nią sięgnę.
A co Wy myślicie? Czytaliście już?

Trzecia odsłona "Opowiem Ci o zbrodni" ukazała się nakładem innego wydawnictwa, ale zmiana jest zauważalna jedynie w okładce, układ zawartości pozostał taki sam. Tradycyjnie są pewne roszady w gronie autorów i jak dotąd pomysłodawcom udało się zebrać najlepszy skład, może w myśl zasady do trzech razy sztuka.

O wstępie Michała Fajbusiewicza pisać w zasadzie nie ma co, coś takiego mógłby napisać każdy, gdyż niezmiennie mamy tu krótko opisanych pisarzy i sprawy, o których zdecydowali się opowiedzieć.

Choć nie jestem w stanie czytać fikcyjnych wytworów Katarzyny Bondy, to jako reportażystkę bardzo ją cenię. Nie miałam okazji czytać jeszcze jej najnowszego dzieła z literatury faktu, a ponoć tam szerzej opisała sprawę zabójstwa majętnej wdowy. W "Z zimną krwią" zrelacjonowała fakty, o wiele bardziej fascynujący był wywód profilera Bogdana Lacha na ten temat.

Bardzo intrygujące jest opowiadanie "Miłość" autorstwa Wojciecha Chmielarza. I nie chodzi nawet o to jak popaprana jest to historia, ale o sposób w jaki została napisana. Zdecydowanym plusem całego cyklu jest właśnie możliwość rozkoszowania się stylem Chmielarza.

Pióro Roberta Małeckiego również bardzo sobie cenię i tym razem też się nie zawiodłam. "Zimny dreszcz" to takie rasowe opowiadanie, zgrabnie zbudowane, podobało mi się to, że autor wykreował śledczych, którzy po latach wrócili do badania zaginięcia dziennikarki. Jest też wyjątkowe dlatego, że Małecki znał osobiście Aleksandr...