Opinia na temat książki Opowieść wigilijna

Książkę dostałam od mamy na imieniny, czyli w wigilię, kiedy byłam mała. Pewnie mi ją od razu przeczytała, a może ja sama? Gdy dorosłam, wpadłam na mało oryginalny pomysł, że będziemy ją wspólnie co roku czytać przez święta. W pierwszym roku się udało, w kolejnych latach dzieci zażądały Gwiazdki w Kaczogrodzie Disneya z Ebenezerem Sknerusem, jeszcze później Kevina, który został sam w domu. I tak by się skończyła kariera „Wigilijnej opowieści” w moim domu, ale ja sama dzielnie raz na kilka lat (jak mi się przypomni) wyciągam z półki ten sam egzemplarz powieści Dickensa, odkurzam ten muzealny w zakresie treści i formy eksponat, zdmuchuję smrodek moralizatorstwa i witam się ze starym Londynem i ulubionym literackim antykiem. Spotykam Ebenezera i towarzyszące mu Duchy Bożego Narodzenia oraz moją ulubioną postać - bratanka Freda, który się nie poddał i obłaskawił w końcu nieznośnego wuja. Przypominam sobie przy okazji jakie wartości niosą ze sobą święta, że na zmiany zawsze jest dobry czas, cieszę się rodziną i wspólnie spędzanym czasem. I biegnę nakrywać stół z jednym dodatkowym miejscem. Czy książka jest wybitna? Właściwie to nie wiem, dla mnie, mimo iż trąci myszką, ma wartość sentymentalną. Wesołych świąt.