Opinia na temat książki Outpost

Klimat powieści Glukhovskiego nieodmiennie wywołuje u mnie ciarki. Wizja postapokaliptycznej przyszłości, którą ludzie sobie sami zgotowali budzi przerażenie, stanowiąc dość prawdopodobny scenariusz przy destrukcyjnej ludzkiej naturze.
Tym razem autor osadził akcję nie w mrocznych tunelach metra, a na powierzchni ziemi. Ziemi jałowej, która nie rodzi plonów, osnutej powietrzem, którym trudno oddychać. Szczególnie w pobliżu rzeki, skażonej, bulgoczącej, spowitej oparami trującej mgły, w której tonie drugi brzeg mostu. Mostu prowadzącego w nieznane.

Życie w najdalej wysuniętym punkcie kolei prowadzącym na Syberię toczy się zwykłym trybem. Ludzie radują się i smucą, zakochują się i chorują, mają własne ambicje i plany. Poznajemy funkcjonowanie placówki i jej mieszkańców oraz trudną relację z Moskwą, od której są uzależnieni. Siedemnastoletniego Jegora prócz gitary i dziewczyny, do której wzdycha, przyciąga ta niepokojąca niewiadoma skrywająca się we mgle po drugiej stronie mostu.

Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia przybywa stamtąd żywy człowiek. Duchowny. Czego dotychczas doświadczył? Dlaczego przyszedł sam? Czy okaże się ukojeniem dla spragnionej celu i pocieszenia społeczności? Czy może ściągnie na nią zagładę?

Akcja powieści początkowo dość niespieszna, w pewnym momencie nabiera tempa, a wyczuwalne napięcie i oczekiwanie na to co nieuchronne, zostają wyparte wydarzeniami mrożącymi krew w żyłach. Jeszcze bardziej szokująca jest ich geneza, potwierdzająca brak granic ludzkiej podłości, obłudy i bestialstwa.

Nie jest to „Metro 2033” czy „Tekst”, jednak nie mogłam odmówić sobie przeczytania kolejnej książki autora. I nie żałuję. Udało mu się stworzyć mroczny, niepokojący klimat i zaskoczyć mnie w momencie, gdy moja czujność została uśpiona. Powieść okazała się zajmującą lekturą, również dzięki ponurej, skąpanej w grozie i strachu wizji świata, ale i bohaterom, angażującym emocjonalnie.