Opinia na temat książki Pamiętnik narkomanki

Nie zachwyciła mnie ta książka, muszę powiedzieć. Po pierwsze: początek. Toż dziecka nie przekona pamiętnik, który zaczyna się od pierwszych wagarów i ćpania. Litości. Ja wolałabym, jakby- nawet bliżej końca- wyjaśniły się owiane tajemnicą przyczyny sięgnięcia po narkotyk. Bo nie chce mi się wierzyć, że zaczęło się z niczego. Nie wiem, jak inni czytelnicy, ale ja nie lubię czytać za dużo o przeżyciach wewnętrznych, uczuciach, emocjach. Sama fabuła- jeśli tak się mogę wyrazić- ciekawa, tak, tak, ale te niejasne końcowe opisy... nie, nie. To już chyba trzeba zgłaszać do wydawnictwa, że po słowie "witaj" stawia się przecinek. Ale takich rzeczy nie wiedzieć? I później się czyta "witaj wiosno" zamiast "witaj, wiosno." Plusem jest niewątpliwie to, że można się bardzo wiele dowiedzieć o narkomanach i narkotykach i to nie jakieś książkowe wiadomości, ale opisywane na podstawie autopsji, empirycznie. Ja na przykład wymiękłam na chwilę, kiedy przeczytałam, że Baśka wkłuwała sobie igłę w... stopy. Obrzydliwość. Podsumowując moje wywody, książka warta jest przeczytania. Tak naprawdę te wady, które wytknęłam nijak się mają do ogólnego sensu i przesłania tej książki oraz wiedzy, jaką ze sobą niesie. Niemniej jednak rzutują na całokształt.