Opinia na temat książki Pięć manekinów

O istnieniu dwóch starych kryminałów Edmunda Niziurskiego z 1959 roku dowiedziałam się z jego biografii: „Księgi starych urwisów” Krzysztofa Vargi. Stwierdziłam, że muszę je koniecznie przeczytać i zamówiłam sobie oba w tym roku pod choinkę. „Pięć Manekinów” było pierwszym, który przeczytałam. No i Niziurski, jak Niziurski. Jest specyficzny humor, zabawne nazwiska ( np. Krystyna Parytet), charakterystyczne postaci. Moim ulubieńcem był kapitan Trepka, który mówiąc, kaszlał: „zakaszlał Trepka”. Jednak generalnie- nic nadzwyczajnego. Są książki, które się nie starzeją. „Pięć manekinów” niestety do nich nie należy. „Przystań Eskulapa” poczeka trochę na swoja kolej. Dla wielbicieli autora.