Plac Leńskiego

To było jak podróż w czasie. Autor jest moim równolatkiem i za jego sprawą przeniosłam się do lat swego dzieciństwa i młodości odtworzonych dokładniej, niż ja je pamiętałam. Ta sama muzyka, filmy, książki. Warszawa lat 60- tych i 70- tych. Gitowska grypsera, którą każdy z mojego pokolenia musiał znać, bo wszędzie byli gici. Zabawa w grę półsłówek, te same dowcipy, fascynacja hipisami i niedostępnym Zachodem. Nawet wakacje w tych samych miejscach… Nagrywanie z radia zachodnich utworów na magnetofon szpulowy. Pamiętam te słowa spikera: „kanał lewy, kanał prawy”, aby dostroić radio do piracenia. Miłość do miejsca swojego dzieciństwa, chociaż u mnie byłby to inny plac warszawski, ale to bez znaczenia. Spacery, jazda rowerem po okolicy, ileż to kilometrów! Dojrzewanie, pierwsze doświadczenia seksualne, pierwsze miłości. Każdy pewnie mógłby by o tym napisać książkę, ale nie każdy potrafiłby TAK to zrobić.

Daniel Wyszogrodzki ma wielką wrażliwość i talent literacki. „Plac Leńskiego” czyta się jednym tchem. Humor jest przemieszany z dramatyzmem, anegdoty z bolesnymi rozważaniami niekochanego dziecka. Rewelacyjna powieść. Na dodatek nie znalazłam w niej ani jednego błędu stylistycznego, nawet żadnej literówki! Rzecz niespotykana wostatnio niedbale wydawanych książkach. Czytałam z prawdziwą przyjemnością. Polecam każdemu, nie tylko pokoleniu 60 plus.

Niesamowita opowieść chłopca Danka z Warszawą i PRL-em w tle. Czyta się jak bajkę, jest to dla mnie taka podróż do wspomnień. Polecam

To nie musiał być Plac Leńskiego. U mnie na przykład to był Plac Wilsona. Nie ma to znaczenia, bo przyjemność czytania tkwi nie w opisywanej okolicy tylko w czarodziejskim, pełnym lekkości oraz czułości przeniesieniu się do czasów dzieciństwa i wczesnej młodości. Czasów smarkatych, pełnych odkryć, codziennych zdziwień, problemów ogromnych i malutkich. Oczywiście, jeśli ktoś spędzał dzieciństwo w mieście, a nie na wsi, ta powieść automatycznie może być mu bliższa. Bo łatwiejsze i szybsze będą odniesienia. Czytając, miałam przed oczami sceny z moich codziennych wędrówek po Żoliborzu, gdzie spędzałam podobne lata co autor. I cudowne były te konstatacje, że pomimo różnicy płci, może trochę wieku, wspomnienia są takie równoległe, zapamiętane sytuacje tak bardzo podobne. Coś pięknego. Można powiedzieć, że zanurzyłam się w tej powieści po uszy. Codziennie tęskniłam, by do niej wrócić, gdy już obowiązki pozwolą. Przez tę powieść się płynie i nie chce się wyjść na brzeg.

Nie jest to stricte autobiografia, raczej powieść introspekcyjna, ale powiem szczerze, nie jest ważne to zaszufladkowanie. Nawet jeśli część opisanych sytuacji nigdy się nie wydarzyła, to przecież mogła! I to jak mogła. Odnajdowałam się w prawie każdym wspomnieniu. Gitowcy, szkoła i jej rytuały, codzienne dziecięce strachy, zabawy i zachwyty, kłopoty ze zrozumieniem świata dorosłych, pierwsze erotyczne odkrycia. Wszechogarniające przekonanie, że coś wielkiego, pięknego czai się tuż za rogiem, ...

Kawał rewelacyjnej książki! Inteligentna, szczera, zabawa i niezwykle wciągająca opowieść o dorastaniu na warszawskiej Pradze w czasach PRL-u.

Ech... to była świetna podróż w czasie i aż trudno wrócić do rzeczywistości...

W zasadzie samo to powyższe zdanie mogłoby wystarczyć.
Nie byłoby potrzeby dodawać już niczego więcej by odzwierciedlić całą magię "Placu Leńskiego"

Wypadałoby mi też wspomnieć, że sam egzemplarz recenzencki przyszedł do mnie dzień przed premierą, jak świeżutka i cieplutka bułeczka z dodatkową wisienką czyli w towarzystwie wypasionej bryki wprost z czasów PRL-owskich i równie oryginalnym opakowaniu.
Niby to szczegóły i dodatkowe bajery, ale przecież nie od dziś wiadomo że diabeł tkwi w szczegółach ;)

Treść książki pochłonęłam szybciej niż Ciasteczkowy Potwór miskę ulubionych smakołyków i co najważniejsze nie czuję żadnej zgagi czy przejedzenia, a wręcz przeciwnie jedynie niedosyt i z chęcią poprosiłabym o dokładkę w formie podwojenia tych 556 stron...

Historia Danka jest nieziemsko wciągająca choć zarazem zwyczajna jak wiele naszych codziennych historii z dzieciństwa , ale też moją słabością jest czytanie o życiowych sprawach i przygodach z punktu widzenia dzieci. Zawsze doszukiwałam się w tym większej szczerości i naiwnej autentyczności pomijając już fakt, że podziwiam autorów, którzy potrafią na nowo odkryć w sobie ukryte dziecko, wejść w jego skórę raz jeszcze i przypomnieć sobie stare dzieje zdmuchując pyłki kurzu na półce przeszłości...

Zdarza się, że czasami po latach coś kompromitującego może okazać się czymś zabawnym, coś smutnego cz...