Poczucie kresu

Nie przyłączę się do chóru zachwyconych głosów. Książka mnie znudziła i rozczarowała. Wynurzenia filozoficzne bohatera były zbyt długie i męczące. Kartkowałam je, żeby się wreszcie dowiedzieć, dlaczego Adrian popełnił samobójstwo. I nie dowiedziałam się, mogę się tylko domyślać. W dodatku nie wiem, na co Tony miał przeznaczyć te 50 funtów zapisane przez matkę Weroniki i dlaczego były to „krwawe pieniądze”? Może jestem zbyt płytka i głupia, żeby tę książkę zrozumieć, bo z opinii i recenzji wynika, że nikt inny nie miał tego problemu. A może o to chodziło i nikomu innemu to nie przeszkadzało? A może niektórym wstyd było się do tego przyznać?
Jeżeli ktoś wie, o co w tej historii chodziło (poza rozważaniami nad ulotnością pamięci)- niech mnie oświeci, proszę.

Historia opowiedziana u kresu życia z lekkim filozoficznym zacięciem. Refleksyjnie snujące się wspomnienia człowieka o tym co było, kładąc nacisk bardziej na okres szkolny i wydarzeń wokół jednego z kolegów. Kanwą w ogóle będzie osoba szkolnego znajomego, inteligentnego Adriana, który pewnie nawet nie wiedząc o tym, wywierał duży wpływ na innych.
Zasadniczy podział treści na 2 części. Pierwszą można scharakteryzować jednym zdaniem: skrócony opis życia niespiesznie przekazywany przez narratora (monolog). Narracja pierwszoosobowa nadaje tonu wszechwiedzącego prowadzącego, ale tutaj ustawiona z perspektywy czasu, minionych dekad, pasuje idealnie, jednocześnie ujawniając niedoskonałość naszej pamięci, jak i stronniczość przedstawionych zdarzeń. W drugiej części mając przedstawione obecne bohaterowi czasy, w tu i teraz rozgrywa się seans powrotów do tego co było i analizowania, ale już z innego punktu widzenia, bo gdy jest się człowiekiem w podeszłym wieku odmiennie odczytuje się przeszłość.
"(...)kiedy jesteśmy młodzi, wymyślamy dla siebie różne przyszłości; kiedy jesteśmy starzy, wymyślamy dla innych różne przeszłości." s.97

Sednem jest tu pamięć i jej postrzeganie z perspektywy różnicy czasu.Jest tez pamiętnik młodego człowieka i odpowiedzialność starca. Będzie tez czytelnik, który jeśli się zagłębi w historię otrzyma odpowiedz.

Wydaje mi się, że to co jest w niej wyjątkowe to możliwość swojej interpretacji, odczytania tekstu na różnych płaszczyzn...

"Poczucie kresu" to historia, która na pewno zostanie ze mną na długo. Całośc czyta się jednym tchem, a historia zdecydowanie skłania do reflekcji. Narrator rozpoczyna książkę, patrząc wstecz na swoje szkolne dni i wydażenia ze swojego życia. Chce zrozumieć, jak naprawdę działa pamięć.

„(...)to, co pozostaje w pamięci, nie zawsze jest równoznaczne z tym, czego człowiek był świadkiem.”

Barnes tworzy cudowną równowagę między empatią a frustracją, obserwując, jak postać zmaga się ze swoimi decyzjami i zachowaniem.Całośc opowiada o oczekiwaniach jakie mamy w stosunku do swojego życia jak i o wspomnieniach, które niekiedy bolą. Historia pokazuje jak nasze słowa i czyny wpływają na innych, a świat nie kręci się wokół nas. Czas jest lekarstwem lub karą, a nasz bohater musi sobie radzić z konsekwencjami swojego zachowania , które ostatecznie prowadzi go do niewygodnej prawdy. Nic dziwnego, że zawiodła go pamięć, a jedynie czas może pomóc nam wybaczyć sobie.

"Życie jest nie tylko dodawaniem i odejmowaniem. Jest także kumulacją, mnożeniem - straty, porażki"

Nie ma potrzeby oceniać tutaj języka, stylu i wszystkich innych cech, jakie ponoć składają się na dobrą książkę. Wystarczy wspomnieć, iż pomimo dość filozoficznych nut przez powieść właściwie się płynie. Przyjmuje się ją, czasem odczuwa coś na kształt zmęczenia, ale można odnieść wrażenie, że taki był zamysł autora. By pokazać, że każdy człowiek w pewnych momentach swojego życia, swoich rozważań, propozycji, czy pomysłów jest po prostu zwyczajny i mało atrakcyjny. Cała książka jest zaś swoistą przestrogą i przypomnieniem, że każdy medal ma dwie strony. Nie jest to jednak nachalne, nie ma tam również wyrażonej dobitnie puenty. Zdaje się, że Barnes z powodzeniem opanował formę przekazywania rzeczy ważnych w zdecydowanie lżejszej formie bliskiej większości czytelników, którzy w jego bohaterach spokojnie mogą doszukiwać się siebie. Jednocześnie jednak odnoszę wrażenie, że książkę tę lepiej poczują  osoby starsze mające na karku nieco większe doświadczenie życiowe.