Cytaty z książki "Pokochaj mnie wreszcie!"

“Ładniejsi mają lepiej.”

“Chłopcy wzdychali do jej siostry oraz innych co ładniejszych koleżanek z ławy szkolnej. I odwrotnie. Ona jedna stała w kącie i z żalem obserwowała te końskie zaloty. Tak bardzo marzyła o miłości.”

“Z wiekiem nauczyła się wtapiać w tło. Wolała być przezroczysta niż brzydka. No i była. Mężczyźni patrzyli na nią, a jakby przez nią. Była jak pozbawione ryb, lecz wypełnione wodą akwarium, za którym stał wazon z kwiatami, martwa natura czy inne "coś" przykuwające uwagę.”

“Interesowała ją przyroda i natura w swej niezniszczonej przez ludzi, pierwotnej postaci. Drzewa, kwiaty, owady, zwierzęta - to był jej świat. Godzinami spacerowała po pobliskich łąkach i lasach. Obserwowała, dotykała, wdychała zapachy. Zatracała się w przyrodzie. Wnikała w nią. Tu nikt nie oczekiwał, że będzie piękna. Mogła być sobą.”

“Nie lubiła swojego szefa. Był nadętym bufonem, który wszystko wiedział najlepiej. Wejście z nim w polemikę groziło co najmniej reprymendą, w najgorszym razie wyrzuceniem z pracy.”

“Zauroczenie nie zmieniło się w uczucie. Nawet jeden motyl nie zatrzepotał jej w brzuchu. Śmiała się sama do siebie, ze wszystkie pozdychały, zanim z poczwarek przeobraziły się w te piękne owady.”

“Czułe słowa nie przeradzały się w czułe gesty. Norbert wolał klepać ją po plecach. Jak konia! ”

“Odkąd Kamila wyprowadziła się z rodzinnego domu, nigdy nie urządzała urodzin. Nie lubiła imprez okolicznościowych. Rodzice i siostra dobrze o tym wiedzieli i ograniczali się do wysyłania jej SMS-ów z życzeniami. Teściowie w ogóle nie pamiętali o takich prozaicznych sprawach, więc miała ich z głowy.”