Opinia na temat książki Półbrat

"mundus vult decipi, ergo decipiatur" ("świat chce być oszukiwany, niechże więc będzie")

Gra. Oszukiwanie. Ludzi. Losu. Siebie.

I przygnębienie. Że jakbyśmy nie próbowali zmienić scenariusza, to zawsze Szef ma rację. Że jakbyśmy nie próbowali zaczarować, oswoić, zmienić barwy tego, co było, jest już za późno: dawna czerń trwale zabarwiła każdą naszą komórkę. Że często coś, o co walczymy całe życie, co robimy z myślą o najbliższych, oni uznają za nudne, żenujące, śmieszne. Że wielu z nas, mimo, że realnie ma szklankę nie tylko w połowie, ale prawie w całej objętości pustą, żyje tak, widzi i czuje, jakby w szklance było dużo… Że tak naprawdę, może nasze poczucie szczęścia zależne jest od tego, jak mocno wierzymy, że „ważne jest nie to, co widzisz, lecz to, co ci się wydaje, że widzisz”.

Życie. Sens. Prawda. Szczęście. Czas.

"Wszystko minie, powoli, ale skutecznie pójdzie w zapomnienie, zostanie odłożone na bok, unicestwione. Czas to wielka gumka, która ściera moje życie."

Dla takich książek, żeby ich nie pominąć, warto przedzierać się przez pustosłowie większości bestsellerów, książek okrzykniętych kultowymi i in., które wg różnych czynników "opiniotwórczych" trzeba przeczytać.