Opinia na temat książki Postrzyżyny

Jakbym oglądała obrazy. Impresjonistyczne dzieła przedstawiające rozjaśniany światłem lamp naftowych mrok, sceny towarzyszące świniobiciu malowane przez surrealistów, niemalże baśniowe obrazy przedstawiające wizytę u fryzjera czy kąpiel w beczce z towarzyszącymi jej wspomnieniami przesiąknięte realizmem magicznym, pełne vangoghowskich skrzeń sceny z wejściem na komin (tu, tak mocno weszłam w te obrazy, że kilka razy pożałowałam, że nie mam przy sobie aparatu fotograficznego😊), opowieści stryja (dlaczego brat męża jest tutaj częściej stryjem, niekiedy tylko szwagrem?) Pepi z breugelowską prawdą o człowieku czy wreszcie obrazy ilustrujące powroty rowerowe (od fryzjera, z cukierni) będące mieszanką realizmu i surrealizmu, przywodzące na myśl niektóre z obrazów Balthusa z cyklu miejskiego malarstwa pejzażowego...

Przepiękne, esencjonalne, pełne kolorów, zapachów i kształtów opisy codzienności. Cudowne przeżywanie życia, którego głównymi elementami są piękno, spokój i radość. Cudowne akceptowanie siebie pozbawione samokrytycyzmu, niespełnienia, kompleksów (ale może wtedy, w erze bez atakujących zewsząd wizerunków kobiet idealnych, wszystkie panie były takie?). I pełne dziecięcej niecierpliwości dążenie do przyjemności…
Że też nie poznałam cię wcześniej, Marychno! Twój wizerunek wisiałby w moim pokoju, byłabym twoją fanką😊