Prawiek i inne czasy

Książka niezwykła. Artystycznie i fabularnie. Od pierwszych stron urzeka i ekscytuje. Uderza połączeniem ludzkich uczuć, emocji, potrzeb i instynktów — z pierwiastkami metafizycznymi, wizjami ze snów, wyobrażeń, wierzeń; marzeń i obaw; strachów i nadziei. Od początku — wskazując położenie wsi o nazwie Prawiek w środku wszechświata — tworzy Tokarczuk swój mityczny świat, określając swoje Centrum czasu i przestrzeni. I w tym oto Centrum umieszcza swoich bohaterów i snuje spokojną i magiczną opowieść o zwykłych i niezwykłych ludzkich doznaniach oraz nieustannej walce — o dominację? — z naturą, Bogiem, przestrzenią, czasem. A w czytelniku budzą się pytania: Czy człowiek jest zamknięty w przestrzeni? Czy to może czas wyznacza nam granice?

Piękna jest ta opowieść z filozoficzną zadumą nad światem i losem człowieka.
Czyta się jak wspaniałą baśń, w której aniołowie, dusze czy boskie osoby zyskują cechy ludzkie ze wszystkimi niepewnościami, bezradnością, zagubieniem i całą ziemską zwykłością. Chętnie sięga Tokarczuk po elementy religijne, od dogmatów po wiarę w objawienia i moce. Chętnie kreuje też fantastyczne postaci spoza świata rzeczywistego, przedmioty i niezwykłe sytuacje z pogranicza magii. Dzięki tym zabiegom czujemy wyraźnie, że Prawiek, Tokarczukowe Centrum wszechświata, jest wioską absolutnie magiczną, bez zwykłych podziałów na istoty żywe i martwe przedmioty.

Ale najważniejsze są psychologiczno-symboliczne portrety zwykłych ludzi. To głównie one służą...

Zmasakrowała mnie. Na początku denerwowała mnie troche, nie mogłam się wczuć, miałam wrażenie, że to, co w niej najwazniejsze, gdzies mi umyka,przelatuje między palcami. Ale właśnie to, co najwazniejsze, trzeba wyczytac spomiędzy wersów. Im dalej brnęłam, tym bardziej mnie pochłaniała.Dowsłownie, jak jakaś chłonąca otchłań, której nie potrafię się przecistawić. Z czasem, gotowa byłam przejąć każdą bzdurowatą teorię autorki, na temat Boga, Przyrody, stwarzania i zatracania się Świata, Roślin, Zwierząt i Ludzi. Kiedy skończyłam, poczułam się, jakby ktoś obrał mnie z jakiejś powłoczki, oskubał z nadziei, którą w sobie pilęgnowałam. I rozpłakałam się jak dziecko.

Olga Tokarczuk to bez wątpienia bardzo dobra pisarka. Przykładową, piękną polszczyzną stworzyła "inny świat", Prawiek, gdzie w istocie dzieje się to co zwykle, zwyczajnym ludziom, a jednak znajdujemy coś zupełnie odmiennego. Dostrzegamy rozważania na temat życia, istnienia Boga czy też śmierci. Są przedstawione różne racje, a każda z nich obfituje w głębie, którą jednak udaje się racjonalnie wytłumaczyć. Połączone ze sobą tzw. "sacrum" i "profanum", ich walka. Polska historia z elementami "magii", według polskiej autorki. Naprawdę godna polecenia książka;)

Syntetyczny świat, melancholijny i skłaniający do przemyśleń; poszukujący dobra i wplątujący się w kłamstwo i przemoc...Mała miejscowość staje się centrum hermetycznego mini-wszechświata. W chwili świetności uderza jego niesamowita świeżość i integralność, samodzielność, które słabną w miarę upływu czasu. Ta przestrzeń zmienia się wraz z zamieszkałymi w niej ludźmi, przechodzi transformacje, które zostawiają na niej niezatarte ślady i blizny. Wszystko ma na siebie nawzajem wpływ, a są rzeczy, których się nie da uniknąć...

Początek przygody z prozą Tokarczuk. Mój egzemplarz od wielokrotnego czytania jest porządnie zdezelowany. To mówi samo za siebie. Mam tylko nadzieję, że kiedyś ktoś wpadnie na pomysł nakręcenia ekranizacji "Prawieku". To byłby dopiero film...

06.01.08 16:16 beatta napisał(-a) o Dom dzienny, dom nocny:Zdarza się,że czytając książkę wchodzimy w nią.Zatracamy się.Zapominamy o otoczeniu.W oczach czujemy bolesny piasek ze zmęczenia-a ona się kończy.Taki jest Prawiek.

dla mnie - książka o przemijaniu, o umieraniu, o szukaniu w życiu czegoś ważniejszego niż czas. Sama powieść jest tak skonstruowana, rodzi się, rozkwita, umiera... piękna, urzekła mnie. nie raz do niej powrócę.

Była to pierwsza książka O. Tokarczuk jaką przeczytałam i zachwyciła mnie. Bardzo podobał mi się klimat ten książki i to, jak jest napisana.Szkoda, że żadna inna książka tej pisarki już mi się nie spodobała.

Niesamowita bajkowa powieść osadzona w brutalnych realiach okresu wojen i późniejszej komuny. Urzekająco przedstawia subtelne przemyślenia w pozornie drobnych i nieistotnych rzeczach.

niesamowita lektura, czas kolisty kontra historia, sacrum kontra profanum... w klimacie baśniowości... w Prawieku dużo postaci archetypicznych, z pogranicza jawy i snu... polecam!!!