/o-705276/n/prawo-naturalne-i-uprawnienia-naturalne)
"Mam nadzieję, że przeprowadzając dyskusję merytoryczną (jak by powiedzieli prawnicy), przedstawiam i rozwijam zasadnicze elementy "klasycznych" lub "głównych" teorii prawa naturalnego w sposób użyteczny zarówno dla tych, którzy chcą zrozumieć historię idei, jak i dla osób zainteresowanych ukształtowaniem bądź przekształceniem swojego własnego poglądu na te zagadnienia".
Dzięki tej książce John Finnis stał się - obok Germaina Griseza z Mount Saint Mary College - głównym reprezentantem tzw. nowej szkoły prawa naturalnego, do której zalicza się także m.in. Williama Maya z Southern Methodist University w Dallas, Josepha Boyle''a z University of Toronto oraz Roberta George''a z Princeton. Poglądy Finnisa i współtworzonej przez niego szkoły, będące przedmiotem licznych opracowań naukowych, w Polsce znane były dotychczas niewielkiemu kręgowi specjalistów. Podejmując w niej problematykę prawa naturalnego, praw człowieka, sprawiedliwości, władzy, obowiązków, dobra wspólnego i in. autor krytycznie nawiązuje do dwu, na terenie prawoznawstwa rzadko występujących w parze, tradycji: filozofii klasycznej, w szczególności arystotelesowsko-tomistycznej, oraz jurysprudencji analitycznej, co również stanowi o oryginalności jego propozycji. Punktem wyjścia w książce Finnisa jest jednak analiza tego, co w tradycji prawnonaturalnej określa się mianem prawa pozytywnego czy dokładniej pozytywnego prawa ludzkiego.
Dzięki tej książce John Finnis stał się - obok Germaina Griseza z Mount Saint Mary College - głównym reprezentantem tzw. nowej szkoły prawa naturalnego, do której zalicza się także m.in. Williama Maya z Southern Methodist University w Dallas, Josepha Boyle''a z University of Toronto oraz Roberta George''a z Princeton. Poglądy Finnisa i współtworzonej przez niego szkoły, będące przedmiotem licznych opracowań naukowych, w Polsce znane były dotychczas niewielkiemu kręgowi specjalistów. Podejmując w niej problematykę prawa naturalnego, praw człowieka, sprawiedliwości, władzy, obowiązków, dobra wspólnego i in. autor krytycznie nawiązuje do dwu, na terenie prawoznawstwa rzadko występujących w parze, tradycji: filozofii klasycznej, w szczególności arystotelesowsko-tomistycznej, oraz jurysprudencji analitycznej, co również stanowi o oryginalności jego propozycji. Punktem wyjścia w książce Finnisa jest jednak analiza tego, co w tradycji prawnonaturalnej określa się mianem prawa pozytywnego czy dokładniej pozytywnego prawa ludzkiego.
