Rodzinny wyjazd

“– On jest au­ty­stycz­ny – wy­ja­śnia Joyce w progu. – Za­wsze uwiel­biał pro­ste linie. Bie­ga­nie wzdłuż za­ora­ne­go pola jest dla niego od­po­wied­ni­kiem bajki na do­bra­noc. Po­zwa­la mu roz­ła­do­wać ener­gię na ko­niec dnia. Dzię­ki temu ła­twiej za­sy­pia, choć teraz, kiedy wszedł w okres doj­rze­wa­nia i po­ja­wi­ły się hor­mo­ny jest trud­niej.”

“– Te­ra­pia nie obej­mu­je sa­mych przy­jem­nych roz­mów i po­kle­py­wa­nia po ra­mie­niu – wark­nę­łam z iry­ta­cją.”

“– Cza­sa­mi nie da się komuś pomóc. Cza­sa­mi można coś prze­ga­pić. Cza­sa­mi można się po­my­lić – mówię spo­koj­nie, pró­bu­jąc ema­no­wać non­sza­lan­cją, któ­rej wcale nie czuję.”

“Twój tata miał rację – źli lu­dzie są wszę­dzie. Ale – i to jest bar­dzo duże „ale” – tych złych ludzi jest bar­dzo nie­wie­lu. Do­słow­nie tyle. – Zbli­ża do sie­bie kciuk i palec wska­zu­ją­cy, ale ich nie łączy. – Do­brych ludzi jest zde­cy­do­wa­nie wię­cej. Myślę, że oni od­py­cha­ją tych złych swoją do­bro­cią i mi­ło­ścią.”

“– Może po­win­ni za­trud­nić wię­cej le­ka­rzy, skoro nie dają sobie rady – pod­su­nął. Za­trud­nić wię­cej le­ka­rzy?, po­my­śla­łam, jak­by­śmy byli kie­row­ca­mi fur­go­ne­tek, do­star­cza­ją­cy­mi fil­try do wody.”