Ścieżki Północy

Po współczesne powieści sięgam rzadko. Generalnie uważam, że nadreprezentacja w świecie czytelniczym tego, co pisze się obecnie, w porównaniu do mistrzów prozy sprzed lat, to krzywda wyrządzoną tym drugim (a raczej czytający sami ją sobie wyrządzają). Tysiące lat literatury staje się skompresowane, a im powieść nowsza, tym aktywność czytelników wokół takich dzieł większa. Tworzy to mylne przekonanie, że szybko przyrasta nam arcydzieł, genialnych pisarzy. Czytając "Ścieżki północy" Flanagana starałem się jednak nie uprzedzać do nagrodzonej nowości.

Powieść, co jest modne, toczy się nielinearnie. Zabieg ten wprowadza, według mnie niczemu niesłużącą komplikację, jak dodatkowe pudełka, w które opakowano prezent. Flanagan fabułę zbudował na dwóch płaszczyznach. Jedna to romans młodego lekarza, druga to piekło niewoli japońskiej podczas Drugiej Wojny Światowej.

W pierwszym planie to, co mnie zainteresowało, to opisy miotania się głównego bohatera, którego wyrzuty sumienia wobec narzeczonej mieszają się z litością wobec niej. Z kolei kochanka, to znudzona starszym mężem gospodyni domowa. Banał? Nie, co najwyżej eksploatowany motyw. Kilka opisów analizy usprawiedliwiania swego postępowania przez zdradzającą, wydały mi się ciekawe. Zmysłowość kilku scen, opisy detali i naiwność głównego bohatera to również interesujące fragmenty, chociażby takie zdanie:

"W swoim młodzieńczym umyśle sądził, że miłość to właśnie, z grubsza biorąc, małżeństwo, obszyte cyta...

Australijska Wojna i pokój. Nagroda Bookera 2014
Osadzony w japońskim obozie, którego jeńcy są wykorzystywani do pracy przy budowie Kolei Śmierci w Birmie, chirurg Dorrigo Evans nie może przestać myśleć o romansie z żoną swego wuja sprzed dwóch lat. Bliski rozpaczy codziennie musi walczyć o ocalenie podlegających mu żołnierzy przed głodem, cholerą, torturami... Pewnego dnia otrzymuje list, który zmieni jego życie na zawsze.
Jest to opowieść o wielu rodzajach miłości i śmierci, o wojnie i prawdzie, do której dochodzi się z wiekiem, o sukcesie, który osiąga się po to tylko, by uświadomić sobie, co się straciło.

Pięknym językiem napisana opowieść o tym, że jeżeli wierzymy w miłość, a nadzieja nigdy nas nie opuszcza, możemy wyjść zwycięsko z każdej próby którą stawia przed nami los.
Przeciwności, nieludzkie warunki, obóz śmierci.
Ile człowiek jest w stanie znieść, mimo beznadziejnej zdawałoby się sytuacji i wszechogarniającemu marazmowi.
Jesteśmy tylko ludźmi, a człowiek wszystko przetrwa, wystarczy, że wierzy.

Powieść genialna w swojej prostocie, opowiada o sprawach ważnych i ważkich.
Nie często trafia czytelnikowi do rąk taka książka.
Polecam szczerze.Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za udostępnienie mi tej pozycji.
Premiera 8 października 2015 roku.

Oceniając przeczytaną książkę biorę pod uwagę nie tylko samą historię ale i sposób w jaki została opowiedziana.
A sposób w jaki robi to Richard Flanagan jest wybitnie męczący.
Taka proza mnie denerwuje i poza niechęcią do dalszego czytania nie wzbudza we mnie żadnych,innych emocji.
Ja chcę płakać,smucić się,bać albo cieszyć i kochać razem z bohaterami danej książki.
Czytając "Ścieżki północy" nie czułam niczego poza coraz większym znudzeniem i zmęczeniem.A poczucie straconego czasu było bardzo silne.
Obóz jeniecki,wojna,śmierć - to tematy trudne i nie każdy potrafi je opisać.
Opowieść Flanagana przypomina sen wariata.
Podziwiam tych,którzy znaleźli w Jego prozie piękno,mnie się nie udało.
I wbrew temu co sądzą krytycy uważam,że talentu ten pan też nie posiada.
"Ścieżki północy" to jedna z historii,które będą lepiej się przedstawiać na ekranie niż na papierze.
Przede mną dwie kolejne książki Richarda Flanagana ale mam wątpliwości czy po nie sięgnę.