Sergiusz, Czesław, Jadwiga

Książkę kupiłam z przeceny w Biedronce. Przeceniona na 4.99 i tyle jest warta. Zainteresowałam się bardziej Sergiuszem Piaseckim, niż Czesławem Miłoszem.
Przeczytałam : „ Niniejsza książka opiera się na faktach i relacjach świadków. Jednak tam, gdzie dokumenty i świadectwa przedstawiają różne wersje wydarzeń lub milczą, prawdę historyczną uzupełnia pisarska wyobraźnia.”
Gdyby autorka trzymała się faktów, dokumentów i świadków byłaby to ciekawa książka. Niestety tak się nie stało. Początkowo szukanie powodu niechęci dwóch polskich pisarzy i odnalezienie Jadwigi łączącej oba życiorysy było interesujące. Zapomina o podstawowym ich konflikcie. Piasecki nie mógł wybaczyć Miłoszowi jego flirtu z komunistami. Jednak narratorka zostaje panią profesor i zaczyna wygłaszać niepodważalne prawdy na temat życia i wyborów Czesława Miłosza. Nie jestem entuzjastką Miłosza, ale to przekroczyło dla mnie granicę dobrego smaku. Sama autorka przyznaje, że po latach Jadwiga wybaczyła mu ten niechlubny czyn młodości. Niestety autorka nie wybaczyła, rozgrzebując i oceniając jego małżeństwo i chorobę syna . Według książki narratorka spotkała się z Miłoszem parokrotnie i na tej podstawie wygłasza swoje prawdy o człowieku i jakie wybory życiowe byłyby dla niego właściwe.
Nie znoszę wchodzenia w butach w czyjąś duszę i życie, a tak właśnie odebrałam tą książkę. Pozostał mi niesmak.
Olbrzymi minus dla autorki.

Nie do końca przypadła mi do gustu ta opowieść. Resztki wspomnień, ale wiele niedopowiedzeń